HorseHome
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

There is too much hidden, even for ourselves

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Maddison Connor

Maddison Connor

Maddison was pissig. Nou oké, misschien niet pissig. Ze was onaangenaam verrast. Oké misschien toch wel pissig. Haar nieuwe klas zat vol met onbekenden en ze had het echt een week van te voren te horen gekregen. En nu begon ze haar tweede leerjaar Psychologie bij mensen die ze niet eerder had gezien. Terwijl ze net een plek leek te hebben gevonden in haar vorige samenstelling.
Maddison hield haar boeken dicht tegen haar lichaam gedrukt en zuchtte diep. De keuze om Psychologie te studeren terwijl ze zelf met een diagnose depressie en angststoornis zat, was misschien niet de meest verstandige geweest. Maar het was het enige onderwerp wat haar werkelijk geboeid had en ze had op een bepaalde manier de hoop dat het haar dichter naar zichzelf zou brengen. Enerzijds ja, anderzijds…
Goed. Eerste dag dus. Ze was frisgedouchet, had een leuke outfit aan, haar haren zaten mooi en al haar spulletjes roken fris en nieuw. Het zou haar zelfvertrouwen moeten geven maar haar maag was één klomp zenuwen. Niemand bekend zou in haar klas zitten en ze vond het vreselijk. Het was net als de eerste dag op deze studie, alleen was zij nu de enige die nog niemand kende. De studieloopbaanbegeleider had haar benaderd dat ze in een klas terecht zou komen die al wel bekend was met elkaar, maar dat ze voor haar geen andere plek hadden gehad. Het grootste deel van haar studiegroep was of gestopt, of gezakt of een andere richting gaan doen en de mensen die over waren gebleven waren uitgesmeerd over meerdere bestaande groepen. En het toeval wou nou net dat Maddie als enige in deze groep terecht kwam. Diepe zucht.
Ze zat als eerste in het lokaal. Om een beetje de kat uit de boom te kijken. Ook om te doen alsof ze nu al druk bezig was met de stof maar van de zenuwen had ze nog geen lesboek open gehad. Ze hoorde iemand aankomen en gauw verstopte ze zichzelf achter haar beeldscherm.
"Hi." Een jongensstem. Ze keek op. Jongens waren zeldzaam op de studie. Donkerbruine ogen die glinsterden keken vrolijk terug.
"Hi?" deed ze verbaasd terug. De jongen plofte zonder enig behoud naast haar neer.
"Wij kennen elkaar niet," merkte hij droogjes op. Een rode kleur schoot naar haar wangen.
"Uh, nee, klopt," mompelde ze. "Mijn oude groep is opgesplitst. Ze hebben me bij jullie ingedeeld." De jongen leek dit even tot zich te nemen en knikte toen.
"Gezellig!" vond hij. Maddisons blos werd dieper. Ze was aan het nadenken wat ze tegen hem terug kon zeggen maar haar keel leek afgesloten te zijn. Zelfs ademhalen was moeilijk. Dus beet ze op haar lip en keek verlegen naar haar scherm.
"Zitten er nog meer bekenden van je in deze klas?" vroeg de jongen. Blij dat hij probeerde het gesprek op gang te houden gaf ze antwoord.
"Nee.. iedereen hier is nieuw voor me." De jongen knikte.
"Ik ben Pasqual," stelde hij zichzelf voor. Ontblootte tanden, wit maar niet té wit, warrig bruin haar, licht getint en een open gezicht. Ze leek recht tot in zijn ziel te kunnen kijken.
- PANG -
Een diep gevoel van schuld trok bij haar naar binnen en ze sloeg opgelaten haar ogen neer. Het open boek dat Pasqual was, zo gesloten voelde zij zich. Hij deed voelbaar zijn best om haar op haar gemak te stellen maar ze was een klont zenuwen. Ze was ultra-bewust van zijn nabijheid. Het was een fijne warmte maar het was ook een warmte die haar benauwde. Ze verlangde naar warmte, ze verafschuwde warmte. Maddison probeerde haar ademhaling, die nu versneld was, onder controle te brengen. Maar het wou niet. Ze wist dat er niet veel voor nodig zou zijn om nu een paniekaanval te krijgen. Ze wist dat ze nu alle zeilen bij moest zetten om -
Er kwam een groepje mensen binnen en Pasqual was nog steeds naar haar aan het kijken. Het luid lachende groepje meiden was genoeg voor Maddison om haar net over dat randje te duwen. De paniek moet in haar gezicht hebben gestaan en Pasqual moest het om een of andere reden herkend hebben want hij pakte haar arm vast en begeleidde haar zelfzeker naar de gang, naar een stuk waar geen andere mensen te vinden waren. Hij liet haar tegen een muur aan leunen en op de grond zitten terwijl hij gehurkt op een respectvolle afstand maar een fijne nabijheid bij haar aanwezig was. Pasqual stelde geen vragen. Hij praatte alleen. Gaf haar instructies door haar paniekaanval heen.
"Bedankt," mompelde ze toen ze door het ergste deel heen was.
"Geen probleem." Hij glimlachte warm naar haar. Ze keek hem een beetje vragend aan.
"Mijn zusje heeft een verleden," verklaarde hij glimlachend toen hij haar gezichtsuitdrukking las.
"Ze is de reden dat ik Psychologie ben gaan studeren. En ze is de reden dat ik paniekaanvallen herken wanneer ze eraan komen." Maddison vroeg zich direct af of het ook de reden was geweest dat hij naast haar was komen zitten. Blozend sloeg ze haar ogen weer neer.
"Dus, wil je zometeen eerlijk zijn over je afwezigheid of verzinnen we een leugen voor je?" De kameraadschap in zijn stem, de warmte en hartelijkheid deden tranen in haar ogen springen. Het was zo onbekend en nieuw voor haar.
"Een leugen zou fijn zijn," fluisterde ze. "Ik -"
"Bloedneus oké?" vroeg hij haar met een glimlach rondom zijn lippen. Het leek net een kwajongen die een list bedacht.
"Perfect," sprak ze dankbaar uit.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Het schooljaar was weer begonnen. Pasqual had de vakantie niet erg gevonden en had er zelfs enorm veel van genoten maar na een langere periode niet meer in de schoolbanken te hebben gezeten zag hij er op een bepaalde manier tegenop. De vrijheid die hem niet verplichtte om zijn boeken open te slaan en zijn hersenen aan het werk te zetten was best heerlijk. Het was heerlijk stressvrij. Maar er waren verwachtingen. Hij aan hemzelf. Zijn ouders aan hem.
De vakantie had in het teken van ontspannen gestaan. Oh en dat had hij gedaan. Samen met Kaya was hij op dagtochten geweest, had hij veel activiteiten uitgevoerd, waren ze veel gaan rijden. Kaya had in eerst instantie helemaal geen zin gehad om weer paard te rijden maar na wat overtuiging van Pasqual had ze het contact met de paarden toch weer dankbaar opgepakt. Het had haar goed gedaan en dat vond Pasqual niet omdat hij zelf gek was van paarden. Het had haar oprecht goed gedaan. Ze had kleur op haar gezicht en vertrouwen gekregen. Zei het dan alleen in hem en in de paarden. Het was meer vertrouwen dan wat ze ervoor had gehad.
Pasqual wou graag op tijd zijn. Niet alleen omdat hij voor zijn gevoelens nog even een plek moest vinden. Ook omdat hij graag het overzicht had. Hij wou voelen in welke staat de meiden van zijn jaar waren. Hoe de banden waren. Wat zijn positie was.
Pasqual zijn plan om als eerste aanwezig te zijn viel in duigen toen hij een nieuw meisje zag zitten. Onbekend voor hem. Nog nooit eerder gezien. Ze dook weg achter haar laptopscherm. Sproetjes versierde haar gezicht en blonde krullen omlijstte deze als een halo. Ze wou onzichtbaar zijn. Pasqual zag een kort ogenblik Kaya daar zitten. Hij zette zijn breedste, warmste glimlach op.
"Hi!" deed hij naar haar. Haar ogen keken recht in de zijne. Donkere ogen, in het juiste licht leken ze grijs te zijn. Zijn hart maakte een sprongetje.
"Hi?" deed ze terug. Onzeker. Pasqual nam zijn rugtas van zijn schouder en slingerde deze op de grond terwijl hij zelf naast haar plaats nam.
"Wij kennen elkaar niet," merkte hij op. Ze werd rood en leek hem niet meer aan te durven kijken.
"Uh, nee, klopt," bevestigde ze. "Mijn oude groep is opgesplitst. Ze hebben me bij jullie ingedeeld." Er zat veel emotie in deze woorden. Het meisje was er overduidelijk niet blij mee en ze was hier liever niet, maar ze had hier weinig te zeggen over.
"Gezellig!" Pasqual klonk opgewekt. Het meisje zag er erg nerveus uit en het deed hem zo erg aan Kaya denken dat hij er niets aan kon doen: hij wou haar gewoon op haar gemak stellen. Aangeven dat zij hier mocht zijn. Dat ze mocht wezen. De lucht tussen hen leek dichter te worden en het was alsof haar ongemak de zijne werd. Pasqual had van nature een aanleg om makkelijk met mensen in contact te komen en het voelde voor hem niet geforceerd aan om het gesprek verder op gang te houden, maar zijn voelsprieten voor haar ongemak waren er overdudelijk wel.
"Zitten er nog meer bekenden van je in deze klas?" vroeg hij haar.
"Nee.. iedereen hier is nieuw voor me." Hij knikte. Dat moest lastig voor haar zijn. Ze was zichtbaar gespannen en Pasqual vroeg zich af waarom. Het was een uitstraling die hij gewoon was bij Kaya, het was niet alleen spanning voor een nieuwe klas, er speelde veel meer bij haar. Het leek op haar voorhoofd gedrukt te staan. Hij stelde zichzelf aan haar voor met een glimlach. Een warme glimlach waarin hij hoopte dat ze zou zien dat hij haar hoorde, voelde en zag. Dat ze niet alleen was. Dat hij aan haar zijde zou staan. Omdat ze een mens was en het waard was.
Hij had even een moment van contact met haar gehad. Toen was het weg en maakte het plaats voor zenuwen. Ze trilde nog net niet maar het scheelde niet veel. Pasqual hield zijn hoofd schuin en bestudeerde het meisje aandachtig. Het was de opgelaten ademhaling die Kaya ook altijd had voordat -
Een kudde meiden kwam naar binnen, luid lachend en het nieuwe meisje keek met een ruk op. Niet dat ze iets zag. Blinde paniek was in haar ogen te lezen. Pasqual dacht niet maar handelde. Ze moest het lokaal uit. Hij nam haar arm vast en begeleidde haar naar een plek waarvan hij wist dat er weinig tot geen volk kwam. Leven met Kaya die absoluut niet in de openbaarheid een paniekaanval wou hebben zorgde dat dit soort plekken zoeken voor hem een tweede natuur waren. Hij begeleidde haar zachtjes op de grond zodat ze met haar rug tegen de muur kon rusten.
De oefeningen die hij van Kaya's therapeut had geleerd om haar te helpen door een paniekaanval heen te komen, gooide hij in volle kracht tegen dit meisje aan. Ze vertrouwde hem voldoende om zijn hulp te accepteren en na een poosje was haar ademhaling weer rustig. Haar blik weer helder. Ze had de meest prachtigste ogen die Pasqual in lange tijd gezien had. Ze keek naar hem en leek voor even écht naar hem te kijken. Een blos kroop omhoog en bleef even op zijn wangen hangen.
"Bedankt," mompelde ze met een zweem van verlegenheid.
"Geen probleem." Opnieuw glimlachte hij. Vragend keek ze hem aan. Zijn hart sprong op. Ze maakte opnieuw écht contact met hem en het warmde hem.
"Mijn zusje heeft een verleden," beantwoordde hij haar onuitgesproken vraag. Het was niet aan hem om haar precieze verleden te vertellen. Vooral omdat hij bang was dat het herkenning zou zijn voor het meisje en hij haar haar eigen verhaal wou laten vertellen.
"Ze is de reden dat ik Psychologie ben gaan studeren. En ze is de reden dat ik paniekaanvallen herken wanneer ze eraan komen," besloot hij nog toe te lichten. Er sprong nog een vraag in haar ogen maar ze sloeg haar blik neer en bloosde hevig.
"Dus, wil je zometeen eerlijk zijn over je afwezigheid of verzinnen we een leugen voor je?" Pasqual besloot dat het tijd was om de sfeer wat luchtiger tussen hen te maken. Het was haar eerste dag in een nieuwe groep en ze had gelijk een paniekaanval erop zitten. Even iets afleidends zou haar goed doen. Het hielp want het trok haar uit haar gedachten.
Er sprongen tranen in haar ogen maar uit haar reactie bleek het om de goede tranen te gaan. Het was hoorbaar in haar stem. Hij stelde een bloedneus voor en ze noemde het het perfecte idee.
Pasqual stond op, stak zijn hand uit en hielp haar overeind. Het liefste had hij haar hand iets langer dan nodig vast gehouden om haar te laten weten dat hij er voor haar zou zijn maar ze verstijfde onder zijn aanraking. Pasqual had zijn vermoedens maar hield zich stil.
"Hier," zei hij terwijl hij een tissue uit zijn broek pakte. "Het bloeden is al gestelpt maar voor de zekerheid heb je deze nog nodig." Ze glimlachte zwakjes naar hem.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij haar nu, want hij bedahct zich dat hij zichzelf wel had voorgesteld maar dat hij haar naam niet wist.
"Maddison," sprak ze.
"Maddison," herhaalde hij. Het had een mooie klank.
"Maddie voor vrienden?" Ze hield haar hoofd schuin waardoor er een lok opzij sprong. Toen lachte ze zachtjes.
"Maddie voor vrienden," bevestigde ze. Pasqual grijnsde naar haar en samen liepen ze het lokaal binnen.
"Mijn excuses," sprak hij. "Klein medisch probleempje." Ze schoven aan hun bureaus en glimlachte geheimzinnig naar elkaar.

Maddison Connor

Maddison Connor

Hij overhandigde haar een zakdoek en kort keek ze hem aan.
"Het bloeden is al gestelpt maar voor de zekerheid heb je deze nog nodig." Ze knikte en probeerde naar hem te glimlachen. Het was apart dat hij zoveel moeite voor haar leek te doen, de moeite deed om haar verhaal verborgen te houden. Hij leek de schaamte in haar paniek te herkennen en hoewel ze het eng vond was het prettig dat ze helemaal niets hoefde uit te leggen.
"Hoe heet je eigenlijk?" Oh ja. Ze had hem natuurlijk nooit haar naam gegeven. Ze wist zijn naam wel.
"Maddison," antwoordde ze.
"Maddison." Zoals hij het zei leek het alsof ze een filmsterrennaam had. Haar naam leek speciaal te worden in zijn mond en ze voelde opnieuw haar hartslag overslaan. Wat hatelijk was haar eigen lichaam op sommige momenten toch ook.
"Maddie voor vrienden?" De vraag kwam niet direct binnen, ze was te pissig op haar lichaam geweest. Maar de vraag gaf een leuke afleiding dus ze lachte er zachtjes om.
"Maddie voor vrienden," bevestigde ze. Ze werd vaak Maddis of 'Glados' genoemd. Glados vooral door een spel waar ze gek op was. Het was een beetje per toeval gekomen, maar dat ging ze Pasqual niet vertellen. Tot nu toe leek niemand haar liefde voor games te begrijpen dus had ze het een beetje opgegeven.
Ze waren weer op weg naar het lokaal en het liefste zou Maddison zonder enige vorm van aandacht op zichzelf te vestigen op haar plek zijn gaan zitten, maar de volledige klas leek al aanwezig en gevuld te zijn en de docent was al met de introductie bezig. Verdomme. Maddisons hart sloeg over maar Pasqual nam zonder enige twijfel het woord.
"Mijn excuses," sprak hij. "Klein medisch probleempje." Dankbaar volgde ze hem naar hun tafels en ze schoof er gauw aan. Ze maakte oogcontact en kreeg een opgewekte glimlach van hem. Ze glimlachte terug.
Hoewel ze oprecht haar best deed om op te letten tijdens de les ging het haar niet gemakkelijk af. Pasqual zat dicht naast haar en af en toe raakte haar arm de zijne. Of zijn arm de hare. Hij had een warme arm en af en toe raakte ze afgeleid door de bewegingen van zijn spieren als hij notities aan het maken was. Ze betrapte zichzelf erop dat ze af en toe naar hem aan het kijken was van achter haar haren. Soms maakte hij oogcontact met haar maar óf hij had niet door dat ze staarde óf hij deed alsof hij het niet door had. Een van de twee. Maddison was er nog niet helemaal over uit.
De college, die voor het eerst tot haar vreugde twee uur duurde, had een korte onderbreking na een uur les. Pasqual schoof van zijn plek.
"Koffie?" vroeg hij haar nonchalant. Ze zette grote ogen op en herpakte zichzelf toen.
"Ja," antwoordde ze zachtjes. Te zachtjes. Ze hoorde zichzelf niet eens.
"Ja!" antwoordde ze nog eens, veel te hard. "Lekker," kon ze er op natuurlijk volume uit brengen. Pasqual glimlachte naar haar.
"Dan ben ik zo terug." Met die woorden verliet hij het lokaal. Maddison keek hem na maar werd toen afgeleid door een tweetal meiden dat naar haar tafel was gelopen.
"Het heeft geen zin hoor," begon de ene. Maddison keek geschrokken op. Waar had ze het over?
"Nee, hij heeft geen interesse in daten," zei de andere. Maddison wou haar mond open doen om iets te zeggen maar ze werd onderbroken.
"Ik zie wel hoe je naar hem zit te kijken." Hoewel de woorden allesbehalve vriendelijk leken, waren ze niet onvriendelijk uitgesproken. Het leek eerder om een oprechte waarschuwing te gaan. Dat was iets wat Maddison verbaasde.
Ze schudde lichtjes haar hoofd.
"Ik kijk niet naar hem," mompelde ze. Het meisje dat als eerste gesproken had glilmachte naar haar.
"Hij is knap," vond ze. Maddison sloeg slechts haar ogen neer. "Ik ben Esmee."
"Daphne," stelde het andere meisje zichzelf vrolijk voor.
"We zitten nu al een jaar met Pasqual in de klas en je zou niet de eerste zijn die wanhopig verliefd op hem wordt. Het is het niet waard. Hij date uit principe niemand uit zijn klas." Esmee leunde op de tafel waar Pasqual net aan gezeten had en Daphne glimlachte even naar haar.
"Oh," mompelde Maddison, omdat ze geen idee had wat ze anders moest antwoorden. Ze had zelf geen intenties om verliefd op de jongen te worden. Buite ndat, ze werd ook gewoon niet zo snel verliefd. Dacht zij dan toch.
Daphne begon Maddison over haar vakantie en vorige groep te vragen en voor ze het wist had ze met de twee meiden een gesprek op gang. Pasqual kwam er op een gegeven moment bij staan en ze durfde geen oogcontact te maken. Hun handen raakte elkaar aan bij het aangeven van het kopje koffie en ze voelde de blikken van Esmee en Daphne. Ze was terughoudend.
Later toen Esmee en Daphne weer terug waren gelopen naar hun plek boog Pasqual zich naar haar toe.
"Is er iets?" vroeg hij, zichtbaar ongemakkelijk. Ze schudde opgelaten haar hoofd. Waarom was het altijd zo'n gedoe met jongens?

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Het had wel wat. De bondgenootschap die hij met Maddison voelde. Het meisje keek met enige regelmaat vanuit haar ooghoeken naar hem en hij grijnsde dan naar haar. Het was alsof ze iets deelde, alleen zij, waar de rest geen weet van had. En het wou nou net dat Pasqual daar stiekem altijd wel een zwak voor had. Hij was avontuurlijk ingesteld, hij hield van contact met anderen en onderonsjes hebben. Maddison leek iemand waar hij wel onderonsjes mee kon hebben. Hij vond het een vriendelijk meisje en ze leek wel open voor hem te staan.
Twee uur college was voor Pasqual eigenlijk net te lang. Al helemaal als eerste les van het jaar vond Pasqual het vreselijk en hij moest moeite doen om zijn focus op de les te kunnen houden. Hij deed absoluut zijn best en was druk bezig met aantekeningen te maken, maar af en toe dwaalde zijn gedachten af naar Maddison. Hij had zoveel herkend in haar wat hij ook in Kaya zag. Het zette hem tot nadenken, over dingen waar hij liever niet over nadacht. Af en toe keek hij naar haar en vaak hielden haar ogen hem dan vast. Dat gaf hem dan een reden om naar haar te glimlachen.
Eindelijk was na een lange drie kwartier de docent klaar met vertellen. Hij moest echt even zijn benen strekken.
"Koffie?" vroeg hij aan Maddison, terwijl hij zichzelf uitrekte. Haar lippen bewogen maar hij hoorde niets.
"Ja!' Hij glimlachte.
"Dan ben ik zo terug." Hij haalde zijn portemonnee uit zijn rugzak en wandelde naar de deur toe. Zijn handen casual in zijn zakken. Hij sloot aan bij de rij bij het koffie-aparaat. Dit soort momenten duurde het altijd net even wat langer dan gebruikelijk om aan je koffie fix te komen. Feline kwam achter hem staan en hij draaide zich enthousiast naar haar toe.
"Daphne en Esmee zijn over je aan het praten," sprak ze. "Ze hebben het over je niet-daten-met-iemand-uit-de-klas." Feline keek hem recht aan. Ze was niet het persoon dat stookte. Ze was meer van het "Hee, dit wordt er over je verteld. Deze informatie kan je lastig vallen." Pasqual knikte.
"Esmee of Daphne?" Feline haalde haar schouders op.
"Geen clue. Beide?"
"Hmm," deed hij. Hij had ooit van Daphne een verklaring van liefde gekregen, maar hij had tegen haar gezegd dat hij uit principe niet met iemand uit de klas date. Dit was niet helemaal waar maar als Pasqual het kon voorkomen dan graag.
"Ben jij dan niet wezenloos verliefd op me?" probeerde Pasqual het luchtiger te maken. Feline rolde met haar ogen maar een glimlach was op haar lippen te zien.
"Ik ben verliefd op mijn paarden. Dat weet je. Er is geen ruimte voor jongens in mijn leven."
"Ah, sorry. Hoe had ik kunnen denken dat ik tussen jou en je Friesjes kon komen." Dit leverde een lach van Feline op. Het verdere gesprek bij het koffie-apparaat ging nu alleen nog maar over paarden en wat ze deze zomer hadden gedaan. Feline vertelde over een cursus die ze gevolgd had, Pasqual vertelde enthousiast over Kaya, hoe ze eindelijk het rijden weer opgepakt had. Kletsend liepen ze richting het lokaal en Feline richtte haar blik kort op het drietal meiden. Pasqual volgde haar blik. Ze maakte daarna oogcontact met Pasqual.
'Succes', mimede ze waarna ze zonder verder nog wat tegen hem te zeggen naar haar eigen plek liep. Pasqual bewonderde haar inschattende vermogen. Feline was in staat volledig uit beeld te verdwijnen wanneer ze dit nodig achtte en ze leek moeiteloos de belangen van anderen aan te voelen. Ze viel overal tussen maar had een feilloos gevoel voor haar eigen grenzen, waardoor ze er was en er kon zijn. Ze was een wonderlijk figuur en Pasqual was graag in haar omgeving.
Pasqual liep opgewekt op Maddison af maar ze keek hem niet aan. Enige onzekerheid sloeg op hem over. Wat hadden Daphne en Esmee tegen haar gezegd? Was hij nu alweer dat kleine beetje contact wat hij had gehad met haar kwijt? Hij overhandigde haar haar koffie en voelde hoe zijn vingertoppen de hare raakte. Hij kon er niets aan doen en iets langer dan hij bedoelde bleven zijn vingers tegen de hare aan plakken.
Hij schoof op zijn plek en luisterde met een glimlachje rond zijn lippen naar het gesprek tussen de drie meiden. Hoewel het voornamelijk Esmee en Daphne waren die aan het woord waren, hield hij zich er buiten. Vlak voor de aanvang van de les waren ze weer van plek gewisseld en zat hij weer alleen met Maddison.
"Is er iets?" vroeg hij ongemakkelijk. Ze schudde haar hoofd en hij zuchtte even. Keek haar bedachtzaam aan.
Hoewel hij graag een nieuw gesprek was aangegaan, voelde hij ook aan dat het voor nu allemaal geen zin zou hebben. Hij legde zich erbij neer en bedacht zich dat ze nog voldoende lessen samen zouden hebben om op den duur een band op te bouwen. De les begon weer en hij richtte zijn aandacht daar op, zich nog steeds bewust van het meisje naast zich. Zich inmiddels ook bewust van de blikken van Daphne, Esmee én Feline. En god, welke meiden nog meer? Er was geen zak aan om de enige jongen in de klas te zijn. Hij verafschuwde het.

Maddison Connor

Maddison Connor

- TIJDSPRONG -

Na dat gesprek met Daphne en Esmee had ze niet meer naar Pasqual durven kijken. Nooit meer op een andere manier dan puur dat hij haar groepsgenoot was. Ze praatte nog steeds met hem en zat nog steeds met een bepaald aantal lessen naast hem, maar echt contact maakte ze niet meer met hem. Dat vond ze jammer maar het voelde veiliger. Ze praatte wel met Daphne en Esmee en leek zelfs een soort van vriendschap met ze op te hebben gebouwd. Ook met een ander meisje, Feline, kon ze geregeld overweg. Feline leek overal een beetje buiten te vallen, terwijl ze tegelijkertijd ook overal weer tussenin viel. Ze leek geen vaste club vriendinnen te hebben op deze opleiding, maar er was een roodharig meisje waar ze vaak in de pauzes mee op trok. Feline trok het meeste met Pasqual op van alle meiden, maar had tegelijkertijd op een bepaalde manier ook weer de grootste afstand tot Pasqual. Ze was overduidelijk niet bezig met het versieren van de jongen waardoor de kluwe meiden haar niet lastig viel.
Vandaag was weer een dag dat ze niet in slaap had kunnen komen en ze te vroeg in haar klaslokaal zat. Diepe wallen onder haar ogen, een nukkig gezicht en eigenlijk geen interesse in het vak dat ze vandaag ging hebben. Het liefste was ze thuis gebleven, maar dat zou ook weer vragen oproepen. Thuis blijven was op een bepaalde manier geen optie.
Ze legde haar hoofd op haar armen en sloot kort haar ogen. Haar les zou pas om half tien beginnen en ze wist dat er geen les daarvoor in dit lokaal zou zijn. Het 'kort' werd abrupt opgeschrikt door een hand op haar schouder. Haar ogen vlogen open. Twee bruine ogen keken vrolijk terug.
"Pasqual!" riep ze uit.
"Goedemorgen slaapkop. Koffie?" vroeg hij, zonder een tel te missen. Ze gaapte.
"Graag," mompelde ze gegeneerd. Pasqual wandelde het lokaal uit en was met twee minuten weer terug met twee bekertjes koffie in zijn handen.
"Alsjeblieft." Pasqual glimlachte naar haar en keek toe hoe ze haar handen om haar beker heen vouwde. Ze keek slaapdronken terug.
"Je ziet eruit als een zombie," merkte hij lachend op en ze rolde met haar ogen.
"We kunnen niet allemaal een zonnestraaltje zijn, Pasqual," verzuchtte ze, meer uit haar doen dan gebruikelijk. Dit leverde een lachje van hem op.
"Even in alle serieusheid, Maddie, je ziet er beroerd uit. Heb je überhaupt wel geslapen vannacht?" Ze kon er niet tegen als hij dit deed. In haar ziel proberen te kijken, haar geheimen proberen te ontfutselen. Dus opnieuw rolde ze met haar ogen, alleen veroorzaakte dit enige hoofdpijn.
"Ik heb uitstekend geslapen, dank je," antwoordde ze. Dit was het signaal voor Pasqual om met zijn ogen te rollen.
Hij ging zuchtend naast haar zitten en zweeg. Het bleef een tijdlang stil en Maddison werd er ongemakkelijk van. Net toen ze het zwijgen wou doorbreken, begon Pasqual te praten.
"Ik weet dat je liever niets privé met mij deelt," begon hij, "en dat respecteer ik. Ik vind het gewoon jammer dat we niet wat meer kunnen zijn dan slechts klasgenoten." Maddison trok een wenkbrauw op.
"Waarom zou je meer willen zijn dan een klasgenoot?" vroeg ze, behoorlijk skeptisch.
"Pasqual, de fuck. Je kunt letterlijk alle meiden in deze klas gebruiken en hebben als 'meer dan een klasgenoot' maar je wilt contact met mij?" Ze schudde ongelovig haar hoofd.
"Je doet me denken aan Kaya." Weer Kaya.
"Dus? Ik doe je denken aan je zusje? Waarom zou je in vredesnaam om die reden contact met mij blijven zoeken?" Hij sloeg zijn armen over elkaar.
"Gewoon. Daarom. Omdat Kaya ook mensen om zich heen nodig heeft. Net als jij."
"Ik heb mensen om me heen!" riep ze verontwaardigd uit. "Waar maak je je zo druk om?" Maddison hield er niet van welke richting dit gesprek nu op ging.
"Om jou!" riep Pasqual nu uit. "Je raakt helemaal in paniek als iemand je aanspreekt, als iemand je aanraakt verstijf je helemaal, je ziet er de afgelopen tijd steeds slechter en slechter uit en je slaapt niet!"
"WAT KAN JOU DAT VERROTTEN?!" Bij Maddison sprongen de tranen in haar ogen.
"WAT MAAKT HET JOU NOU UIT DAT IK NIET SLAAP!" Pasqual sloeg even zijn ogen neer maar keek haar toen weer scherp aan.
"Omdat ik Kaya's verhaal ken," zei hij, iets minder zeker van zijn zaak. "En daarmee denk ik dat het ook jouw verhaal is." Maddison sloot even haar ogen en schudde haar hoofd.
"Stik in je koffie," mompelde ze, waarna ze trachtte op te staan. Maar uiteraard, zijn hand bevond zich weer om haar pols. Deze trok ze vlijmsnel terug terwijl ze hem met gepijnigde ogen aan keek.
Voordat ze nu kon tegen sputteren trok hij weer aan haar pols en met een vlugge beweging haalde hij haar mouw omhoog. Zachtjes floot hij tussen zijn tanden door.
Maddison weigerde hem nu aan te kijken. Ze voelde hoe de tranen brandden achter haar oogleden. Hoe de brok in haar keel weer tastbaar werd. Hoe ademhalen een onmogelijke taak werd en de knoop in haar buik weer aanwezig werd. Ze had hem vanmorgen iets kunnen verminderen. Hij was weer ten volste aanwezig.
"Maddie?" zijn stem klonk van heel ver weg. Ze reageerde niet.
"Maddie, zeg alsjeblieft iets." Ze keek hem beschaamd aan. Een mengeling tussen 'sorry' en 'het spijt me' hing in de buurt van haar lippen. Ze wist niet waarom maar excuses leek het makkelijkste te komen.
Waarom deed Pasqual haar dit in godsnaam aan?

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Pasqual had in de tijd na zijn eerste ontmoeting met Maddison weinig contact met haar kunnen maken. Niet vanuit hem. Hij wou het contact wel. Zij leek het af te houden. Vragen beantwoordde ze wel, conversatie ging ze niet uit de weg, maar er zat geen diepte in. Hij kon haar niet bereiken. Op een bepaalde manier was het een frustratie voor hem. Hij had zo sterk het gevoel te begrijpen wie ze was, wat ze was, wat haar verhaal was. Hij had zo sterk het gevoel herkenning te hebben gevonden in haar. Aan de andere kant was ze een mysterie voor hem. Een mysterie die hem wanhopig fascineerde. Haast op een bezeten manier.
Hij had het allang met Kaya over Maddison gehad. Kaya had vanaf dag 1 geroepen dat hij haar moest laten. Met rust moest laten en gewoon haar eigen weg moest laten gaan. Maar er was voor Pasqual niet zoiets als 'haar haar eigen weg laten gaan'. Hij kon niet precies zijn vinger erop leggen maar het wou niet. Hij wou contact met Maddison. Misschien was hij gewoon gevoelig voor mensen die hem op een afstand probeerde te houden want eenieder die wel gewoon contact met hem wou kon hem niet zo wakker houden als Maddison op dit moment deed.
Pasqual had een bus eerder genomen dan strikt noodzakelijk was om op tijd te komen. Dit had hij gedaan omdat hij nog wat stof moest doorlezen en hier nog niet aan toe was gekomen. In de groepschat had hij de handige vraag gezet of er vandaag iemand van plan was eerder te komen en overal was het antwoord 'nee' op gekomen. Er werd wel gevraagd of hij eerder kwam maar daar had hij dan weer met 'nee' op geantwoord. Hij wist het wel, straks zouden er toch meiden vroeg komen en kon hij nog niet even de stof doornemen. Dan was hij er niets mee opgeschoten. Bij binnenkomst in het klaslokaal lag Maddison aan een tafel te slapen. Even bekeek hij haar slapende gezicht, die vredig stond. Hij had haar nog nooit zo stressvrij gezien als dit moment.
Het liefste had de jongen haar nog wat rust gegund, maar als er andere mensen binnen zouden komen zouden deze direct vragen stellen. Om haar te ontzien en te voorkomen dat dit zou gebeuren legde hij zijn hand op haar schouder. Haar ogen vlogen open en Pasqual had het idee dat zijn hart een sprong maakte. Een fijne sensatie trok door zijn hele lichaam. Hij hield ervan om op deze wijze oogcontact te maken met anderen.
"Pasqual!" riep ze en hij grijnsde.
"Goedemorgen slaapkop." In zijn hoofd had hij een scala aan dingen die hij tegen haar wou zeggen buiten dit om, maar hij hield het slechts hier bij. "Koffie?" Als antwoord kreeg hij een nauwelijks hoorbare gaap en een 'graag'. Hij grinnikte.
"Tot zo dan." Met een vlugge tred liep hij naar het koffie-apparaat, waar per toeval een vriendin van Allison bij stond. Hij herkende haar omdat ze op dezelfde stal kwamen.
"Hi!" begroette ze hem opgewekt. "Je hebt geluk, ik ben net klaar." Pasqual wou net iets reageren in de richting van 'maar zo langzaam is dit apparaat toch niet?' toen hij een klein dozijn aan koffiekopjes op een dienblad ontdekte.
"Ik zou graag wat langer blijven praten, maar straks is de koffie koud!" sprak ze opgewekt. Ze knipoogde naar hem en balanceerde zich een weg met de koffiekopjes. Hij keek Laury kort na en richtte zich toen op het koffiezetten.
Na niet al te lang kwam hij weer terug in het lokaal met twee dampende bakjes in zijn handen.
"Alsjeblieft." Hij overhandigde Maddison haar kopje en zag hoe ze dankbaar haar handen eromheen vouwde. Een glimlach tekende zijn gezicht. Ze was een aandoenlijk wezen.
"Je ziet eruit als een zombie," merkte hij op terwijl hij zijn lachen niet kon onderdrukken. Maddison rolde ter antwoord met haar ogen.
"We kunnen niet allemaal een zonnestraaltje zijn, Pasqual." Hij kon er niets aan doen maar de manier waarop ze zijn naam uit sprak had iets. Hij lachte.
"Even in alle serieusheid, Maddie, je ziet er beroerd uit. Heb je überhaupt wel geslapen vannacht?" Zijn gezicht toonde een serieuze frons, van de lach van zo-even was niets meer te bekennen. Ze rolde opnieuw met haar ogen.
"Ik heb uitstekend geslapen, dank je." Hij deed haar na door met zijn ogen te rollen. Met een zucht plofte hij naast haar neer. Nam een slokje van zijn koffie en bedacht een plan om dit op een goede manier aan te pakken.
"Ik weet dat je liever niets privé met mij deelt en dat respecteer ik. Ik vind het gewoon jammer dat we niet wat meer kunnen zijn dan slechts klasgenoten," besloot Pasqual uiteindelijk tegen Maddison te zeggen. Ze trok een wenkbrauw op.
"Waarom zou je meer willen zijn dan een klasgenoot? Pasqual, de fuck. Je kunt letterlijk alle meiden in deze klas gebruiken en hebben als 'meer dan een klasgenoot' maar je wilt contact met mij?" Haar woedende ondertoon verwarde hem. Maar haar vraag was ook iets wat hij nog steeds niet helemaal kon verklaren. Het was niet, voor zover hij wist, dat hij verliefd op haar was. Er was een zekere aantrekking, maar Pasqual was niet de persoon die direct vond dat dit met liefde te maken had. Maar het had iets met haar hele manier van doen en laten te maken die hem zo extreem aan Kaya deden denken. Dit sprak hij dan ook uit.
"Dus? Ik doe je denken aan je zusje? Waarom zou je in vredesnaam om die reden contact met mij blijven zoeken?" Haar stem schoot de hoogte in en ze had er zichtbaar moeite mee dat Pasqual haar op deze manier benaderde. Hij kon het echter niet laten.
"Gewoon. Daarom. Omdat Kaya ook mensen om zich heen nodig heeft. Net als jij," sprak hij vanuit zijn hart.

- wip -

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum