Please look after your children [Maddison]

In zijn hand hield hij een onderzetter, liet deze rondgaan. Cirkelend. Omgevingsgeluid kwam niet binnen, gemurmer van mensen ontging hem. Hij staarde met nietsziende ogen in de verte.
Ze had hem gebeld vandaag. Haast smekend, verwijtend, schreeuwend, verdrietig, woedend. Alles. Alles.
Zijn voet tikte ritmisch op de ondersteunende balk van de barkruk waar hij op zat. In zijn hand had hij een drankje. Zijn zoveelste, hij was de tel kwijt geraakt. Het hielp, hielp om zijn gedachten even op een rij te zetten. Hij dronk niet om te vergeten, hij dronk om te denken.
Het gesprek was pijnlijk ongemakkelijk geweest. Hij was net in zijn les bezig, enthousiast aan het uitleggen geslagen. Hij was in zijn ritme, was eindelijk progressie aan het maken. Door het klaslokaal aan het dansen, zijn verhaal op aan het zetten, tot de clue aan het komen. Zijn leerlingen hingen aan zijn lippen. Maar toen ging die vervloekte ringtone af. Ze was een van de weinige die zijn aparte ringtone had. En sinds alle shit was losgebroken had hij nog niet de moed gehad deze te veranderen. Ook omdat hij eigenlijk niet zo goed wist hoe dat ook alweer moest.
Zijn hart had een sprong gemaakt. Hem herinnerd aan de goede tijden. Goede tijden, god ja. Hoe ze rook, hoe ze proefde. Hoe ze naar hem keek. Herinneringen die bezoedeld waren, overschaduwt door de nieuwe herinneringen.
Hij had zichzelf geëxcuseerd. Had de leerlingen achter zich gelaten en had haar opgenomen.
Zij was al veel eerder begonnen met drinken. Zij had geen zorgen om werk, zelfs praktisch geen zorgen om kosten van het huis. Hij hoorde het in haar dikke stem.
Eerst kwamen de smeekbedes. Toen kwamen de verwijten. Toen kwamen de tranen. Toen kwam de woede. En daarna de dreigementen.
Alsof hij verdomme ook nog maar iets had. Alsof er ook nog maar een restje van zijn stabiele leven over was gebleven. Alles was weg.
Ruw veegde Mose over zijn ogen met zijn arm. Zette met een klap het glas neer. De barman keek op maar hij schudde subtiel zijn hoofd. Niet meer. Dit was voldoende zo. Meer drank zou hem alleen maar wazig maken. Nu was hij nog best helder. Oh, hij zou makkelijk een boete voor rijden kunnen krijgen, maar dat wist hij. Daarom ging hij maar lopen.
Hij gaf een degelijke fooi aan de barman en verliet toen zijn kruk. Een diepe zucht en hij was weer uit zijn gedachtes. Kon weer meer van de omgeving zien. Deze bar werd voornamelijk bezocht door oudere mannen en vrouwen, heel zelden af en toe door een clubje studenten die dachten dat dit de place to be was, maar die daarna uitweken naar een andere plek wat meer ingericht voor hun leeftijd. Er hing een sfeer, maar Mose voelde zich er comfortabel bij.
Aan een van de tafeltjes in een hoekje zat een jong, blond meisje, haar gezicht verborgen achter haar haren. Haar hand lag om een biertje heengevouwen. Mose keek om zich heen. Meerdere mannen hadden haar gespot. Maar er was er maar een die naar haar loerde, met een wellustige, dronken en ondoordachte blik. Mose veranderde zijn toer. Plofte naast haar neer.
"Hee!" sprak hij enthousiast. "Jij zit in een van mijn colleges, niet?" Hij probeerde het meisje indringend aan te kijken. Haar te waarschuwen. Haar het spel mee te laten spelen. Ze richtte haar intens grijze ogen op hem, opengesperd van angst.
"Uh, uhm…" deed ze. Fuck. Hij boog zich naar haar toe.
"Ik weet niet of dit de juiste plek voor je is," begon hij. Ze draaide zich van hem af, probeerde iets van hem af te gaan zitten. Fuck.
"Ik probeer alleen te helpen," probeerde hij nog. Ze schudde haar hoofd, richtte haar ogen op hem. Angst, veel angst.
"Ik zit hier prima," mompelde ze. Haar handen trilden.
"Valt deze meneer je lastig?" Verdomme. Die man had op dit moment gewacht. Hij glimlachte, een valse wolvengrijns die voor dit meisje ontwapenend moest zijn.
"Uh," deed ze weer. Mose balde zijn vuisten, zette zich schrap.
"Ze is niet geïnteresseerd," begon de man.
"Ik ook niet," reageerde Mose. "Beetje jong, denk je niet." Het was een waarschuwing van Mose. De man keek hem strak aan. Spande zijn kaaklijn aan.
"Moven." Het meisje naast hem verstijfde.
"Dacht het niet." Mose gooide zijn kaak omhoog.

Maddison wist nog steeds niet wat ze moest doen met de Pasqual en Casper situatie. Niet dat er een situatie was. Ze creëerde de situatie in haar hoofd. Vermeed Pasqual, die altijd toenadering zocht. Vermeed Casper die eigenlijk hetzelfde deed. In meer of mindere mate. Misschien mindere mate. Casper verdween soms dagen van de aardbodem en reageerde niet op haar halfslachtige berichtjes.
In haar oren had ze oortjes gepropt, muziek opgezet om de omgeving uit te blokkeren. Klassen, Pasqual, meiden die deden alsof ze met haar bevriend waren. Opletten, mensen achter haar, mensen voor haar. Mensen naast haar. Niet bestaan, niet wezen. Niet denken, niet spreken. Vooral geen oogcontact maken. Dat was veilig. Geen aandacht opeisen, want dan bestond je niet.
Maddison zuchtte diep. Ze was in een bus gaan zitten, op weg naar huis. Ze sloot haar ogen. En werd een flinke tijd na haar halte wakker. Gauw drukte ze op de stopknop. In het eerste ogenblik had ze geen idee waar ze was en wou ze eigenlijk toch liever blijven zitten tot de eindhalte, want vanuit daar zou ze ongetwijfeld terug kunnen. Maar ze had nu al gedrukt en gezien ze de enige in de bus was, moest ze er nu wel uit. Ze fluisterde zachtjes een scheldwoord en stond toen op. In alle eerlijkheid wou ze gewoon in de warme, vrij comfortabele bus blijven zitten, maar ze had nu al A gezegd, dan moest ze van zichzelf ook B zeggen. Wat een gruwel, wat een verschrikking.
"Fijne dag!" mompelde ze, nadat ze met frisse tegenzin had uitgecheckt. Ze keek de bus na die in de verte verdween en ze zuchtte eens. Dit was balen. Toen wandelde ze op de vertrektijden af. Wat. Een keer per úúr?! Maddison beet verongelijkt op haar lip. Wat een afgang. Wat ontzettend balen. Hier had ze geen rekening mee gehouden en ook absoluut niet op gehoopt. Ze trok haar mobiel uit haar zak. 5%. Dat ging ze ook niet redden. Ze had gisteravond niet zo eigenwijs moeten doen en gewoon haar mobiel aan de lader moeten hangen, maar ze was te slaperig geweest om zich hier nog echt druk om te maken. Maar daardoor had ze nu niets meer aan haar toestel.
Ze keek om zich heen. Als ze zichzelf nou strategisch in een bar kon neerplanten, haar toestel aan een lader kon gooien en ondertussen kon drinken, was het allemaal misschien niet zo'n drama.
Haar oog viel op een beschut, niet al te schreeuwerig barretje. Er stonden wat luttele tafeltjes als zijnde een terras, maar daar was niemand op te vinden en aan de buitenkant zag het er niet heel uitnodigend uit. Ideaal, zou dus wel een plek zijn waar weinig man op af kwam. Ze wandelde naar binnen, speurde gauw de omgeving af op een stopcontact en zonk neer op een van de stoelen. Uiteindelijk slaakte ze een zucht van verlichting. Ze haalde de lader uit haar tas, stopte deze in het stopcontact, hing haar mobiel eraan en keek toen om zich heen. Het was drukker dan ze in eerst instantie gedacht had. Er zat meer volk, maar al met al ging het nog. Het was nog niet te druk. Niet dat ze al te lang durfde te kijken.
Maddison beet opnieuw op haar lip en staarde bedenkelijk naar de bar. Het zag er naar uit dat het van je verwacht werd dat je daar wat haalde. Met een zucht haalde ze haar mobiel van de lader, propte deze weer in haar broekzak, glipte wat geld in haar hand en liep naar de bar toe.
"Wat kan ik voor je inschenken?" vroeg de man niet onaardig. Haar hart maakte een onverwacht sprongetje en haar brein ging in paniekmodus. Thee zou haar een zwakkeling maken. Straks dachten ze dat ze hier niet hoorde. Wat paste in deze sfeer?
"Uh, doe maar een biertje," hoorde ze zichzelf zeggen. Bier. Niet haar favoriet maar aan het einde van de dag maakte het wel dat het strenge filter dat ze altijd had wat afnam. Misschien niet echt een slechte keuze.
De man schonk een glas voor haar in, nam haar geld aan en knikte haar toe. Maddison nam het glas mee naar haar plek en ging opnieuw zitten. Opnieuw legde ze haar mobiel aan de lader.
Toen begonnen de berichten met Casper. Ze waren vaag.
Toen kwamen er berichten van Pasqual. Die maakte alles nog vager.
En toen wist ze het ineens niet meer. Er waren uren verstreken, een verbeten trek lag rondom haar lippen. Een afwezige blik in haar ogen. Ze was ver, ver weg. Casper, waar ze uren mee kon praten, maar waar ze zo moeilijk contact mee kon krijgen en waar ze onbewust wel eens pijn door werd gedaan. Pasqual, waar ze uren mee wóu praten maar waar ze zo moeilijk contact mee durfde te leggen, wat nu wel ging want ze had alcohol op. Ze betrapte zichzelf erop dat er opmerkingen naar de jongen gingen die ze echt zonder alcohol nooit geplaatst had. Wellicht was dat een goed iets, wellicht was dat een minder goed iets.

- wip -