Aan het tijdstip zou Dean nooit kunnen wennen. Hij had in eerst instantie verwacht dat hij ook nooit aan de luchten zou kunnen wennen, maar dat was hem snel aangewend.
Maar 05:00 op de wekker, dat was gewoon te vroeg. En ja, het was hem al vaker dan eens verteld, hij mocht echt later komen en later beginnen. En nee, als hij eens wat langer bezig was met het uitmesten en het uitliep dan was dit geen enkel probleem. Maar Dean was juist blij met het vroege tijdstip waarop hij dit bijbaantje kon hebben.
Het verdiende niet veel. Fuck, nee, het verdiende zelfs belachelijk weinig. Maar het was goed voor zijn conditie en het extra geld dat het hem opleverde was fijn. En, dit had hij natuurlijk niet van tevoren geweten, hier werken had hem meer voordelen opgeleverd. Doordat hij altijd zo ijverig was als het ging om het ruimen van de stallen, werd hij steeds vaker gevraagd voor klusjes. Die zich niet enkel beperkte tot het uitmesten van de stallen. Hij had ook al gratis rijlessen aangeboden, maar dit aanbod had hij snel van de hand gedaan.
Deze stal bood hem geld, een semi-zekere baan en een soort van sociaal leven. Het was een begin.
Dit, in combinatie met zijn werk bij de Sugar & Spice, aan de Riverview Plaza, maakte dat hij comfortabel kon leven en geld kon wegsparen voor zijn aankomende semester. Met nog iets meer dan een maand te gaan had hij de tijd om extra diensten te draaien bij Sugar & Spice. En zijn plan was om, indien dit dan te combineren viel met colleges die begonnen in de ochtend, iedere ochtend wel eerst hier uit te mesten.
Hij had het al eens voorzichtig genoemd tegen de eigenaar van de stal. Dat dit zijn plan was. De man had hem joviaal op zijn schouder geslagen en gezegd dat hij vanaf dan wel gebruik mocht gaan maken van hun gastendouche. Het was in eerst instantie een ongemakkelijk aanbod geweest maar met de tijd had Dean meermalen meegemaakt dat er meer ruiters waren die wat deden met dit aanbod. Dit was een stal waar verschrikkelijk fanatieke ruiters reden. Die soms zelfs nog voordat Dean weg was begonnen met trainen. Dean bewonderde het, maar hij had niks met paarden en echt geen haar op zijn hoofd die er ook maar aan dacht om erbovenop te klimmen.
Deze ochtend was anders dan gebruikelijk. Hij was niet ingeroosterd op Sugar & Spice en vandaag zou er iets van een evenement zijn op Oakland. Er zouden meerdere vrijwilligers zijn en Dean was opgedragen om als een van de vrijwilligers rond te hangen. Dit was een soort 'open stal' idee en gezien er bijna niemand was die zo goed de route wist als Dean, had de eigenaar besloten dat Dean mocht gaan helpen met rondleidingen geven.
Dean had eerst willen protesteren maar de eigenaar had hem over weten te halen dat het een gezellige dag ging worden en dat het de moeite waard ging zijn. Dat er een gezellig sfeertje heerste, dat er warme chocolademelk was (eerlijk is eerlijk, Dean viel best om te kopen met warme chocolademelk) en dat er 's avonds oliebollen en andere feestelijke snacks zouden zijn.
Sociale evenementen maakten Dean nerveus. Maar hij had een rol. Rondleidingen geven op stal en vragen beantwoorden. Dat kon hij wel.
Later dan hij gewend was, kwam hij aan op stal. In de kantine zat de eigenaar met een jongen van zijn leeftijd te praten. Bij zijn binnenkomst keek de eigenaar op en stak ter begroeting zijn kin even naar hem toe.
"Dean, jongen! Kom binnen! Teamoverleg!" Dean keek even onderzoekend van de man naar de jongen en liep toen naar ze toe.
"Is het je weer gelukt, John?" vroeg de onbekende jongen aan de staleigenaar. John grijnsde.
"Ik weet niet waar je het over hebt."
"Vast." De jongen rolde met zijn ogen en keek vervolgens met een vrolijke lach Dean aan.
"Hij probeert ieder jaar zoveel mogelijk mannelijke vrijwilligers te strikken. Iets met dat paardrijden een vrouwensport is."
"Oh," deed Dean. "En ik maar denken dat hij het om mijn persoonlijkheid deed." De jongen gniffelde en John grinnikte.
"Goed dat je er bent, mien jong. Ga zitten, wil je wat koffie?"
"Is dat niet onze taak?" - wow, lekker bezig Dean!
John stond op en maakte een gebaar met zijn hand.
"Straks, mannen." John liep richting de keuken en Dean ging - ietwat ongemakkelijk - naast de jongen op de bank zitten.
"Ik heb je hier nog nooit eerder gezien," zei de jongen. "John zei dat je hier al een tijdje werkt?"
"Oh, ja. Uh. Ja." Dean wist niet wat hij moest antwoorden.
"Huh. Ik heb je echt nog nooit gezien. Wanneer werk je dan?"
"'s Ochtends," zei Dean. "Ik begin normaal om 5 uur."
"Geez," bracht de jongen uit. "Geen wonder dat ik je nog nooit heb gezien. Wat een onmogelijk tijdstip." De jongen schudde ongelovig zijn hoofd. "Maar, rij je dan ook al zo vroeg paard?" vroeg hij.
"Nee. Ik mest alleen stallen," antwoordde Dean. "Paarden zijn leuk, als ik op de grond sta."
De jongen grinnikte. "Jij liever dan ik. Misschien ken je mijn paard dan wel. Digno?"
"Oh! Zo spreek je zijn naam uit. Ik dacht dat het misschien een verkeerde spelling was. Ik heb hem al die tijd Dingo genoemd." Dat bracht een harde lach van de jongen uit.
"Dingo. Oh, prachtig. Nee, het is Digno." De jongen straalde. "Nou, ja, Dingo, Digno, hoe je hem noemt, dat is mijn paard dus."
Digno was een prachtig dier. En een heel vriendelijk dier. "Hij heeft een zachte neus," vond Dean, na een kleine ongemakkelijke stilte.
"Zeg dat."
Maar 05:00 op de wekker, dat was gewoon te vroeg. En ja, het was hem al vaker dan eens verteld, hij mocht echt later komen en later beginnen. En nee, als hij eens wat langer bezig was met het uitmesten en het uitliep dan was dit geen enkel probleem. Maar Dean was juist blij met het vroege tijdstip waarop hij dit bijbaantje kon hebben.
Het verdiende niet veel. Fuck, nee, het verdiende zelfs belachelijk weinig. Maar het was goed voor zijn conditie en het extra geld dat het hem opleverde was fijn. En, dit had hij natuurlijk niet van tevoren geweten, hier werken had hem meer voordelen opgeleverd. Doordat hij altijd zo ijverig was als het ging om het ruimen van de stallen, werd hij steeds vaker gevraagd voor klusjes. Die zich niet enkel beperkte tot het uitmesten van de stallen. Hij had ook al gratis rijlessen aangeboden, maar dit aanbod had hij snel van de hand gedaan.
Deze stal bood hem geld, een semi-zekere baan en een soort van sociaal leven. Het was een begin.
Dit, in combinatie met zijn werk bij de Sugar & Spice, aan de Riverview Plaza, maakte dat hij comfortabel kon leven en geld kon wegsparen voor zijn aankomende semester. Met nog iets meer dan een maand te gaan had hij de tijd om extra diensten te draaien bij Sugar & Spice. En zijn plan was om, indien dit dan te combineren viel met colleges die begonnen in de ochtend, iedere ochtend wel eerst hier uit te mesten.
Hij had het al eens voorzichtig genoemd tegen de eigenaar van de stal. Dat dit zijn plan was. De man had hem joviaal op zijn schouder geslagen en gezegd dat hij vanaf dan wel gebruik mocht gaan maken van hun gastendouche. Het was in eerst instantie een ongemakkelijk aanbod geweest maar met de tijd had Dean meermalen meegemaakt dat er meer ruiters waren die wat deden met dit aanbod. Dit was een stal waar verschrikkelijk fanatieke ruiters reden. Die soms zelfs nog voordat Dean weg was begonnen met trainen. Dean bewonderde het, maar hij had niks met paarden en echt geen haar op zijn hoofd die er ook maar aan dacht om erbovenop te klimmen.
Deze ochtend was anders dan gebruikelijk. Hij was niet ingeroosterd op Sugar & Spice en vandaag zou er iets van een evenement zijn op Oakland. Er zouden meerdere vrijwilligers zijn en Dean was opgedragen om als een van de vrijwilligers rond te hangen. Dit was een soort 'open stal' idee en gezien er bijna niemand was die zo goed de route wist als Dean, had de eigenaar besloten dat Dean mocht gaan helpen met rondleidingen geven.
Dean had eerst willen protesteren maar de eigenaar had hem over weten te halen dat het een gezellige dag ging worden en dat het de moeite waard ging zijn. Dat er een gezellig sfeertje heerste, dat er warme chocolademelk was (eerlijk is eerlijk, Dean viel best om te kopen met warme chocolademelk) en dat er 's avonds oliebollen en andere feestelijke snacks zouden zijn.
Sociale evenementen maakten Dean nerveus. Maar hij had een rol. Rondleidingen geven op stal en vragen beantwoorden. Dat kon hij wel.
Later dan hij gewend was, kwam hij aan op stal. In de kantine zat de eigenaar met een jongen van zijn leeftijd te praten. Bij zijn binnenkomst keek de eigenaar op en stak ter begroeting zijn kin even naar hem toe.
"Dean, jongen! Kom binnen! Teamoverleg!" Dean keek even onderzoekend van de man naar de jongen en liep toen naar ze toe.
"Is het je weer gelukt, John?" vroeg de onbekende jongen aan de staleigenaar. John grijnsde.
"Ik weet niet waar je het over hebt."
"Vast." De jongen rolde met zijn ogen en keek vervolgens met een vrolijke lach Dean aan.
"Hij probeert ieder jaar zoveel mogelijk mannelijke vrijwilligers te strikken. Iets met dat paardrijden een vrouwensport is."
"Oh," deed Dean. "En ik maar denken dat hij het om mijn persoonlijkheid deed." De jongen gniffelde en John grinnikte.
"Goed dat je er bent, mien jong. Ga zitten, wil je wat koffie?"
"Is dat niet onze taak?" - wow, lekker bezig Dean!
John stond op en maakte een gebaar met zijn hand.
"Straks, mannen." John liep richting de keuken en Dean ging - ietwat ongemakkelijk - naast de jongen op de bank zitten.
"Ik heb je hier nog nooit eerder gezien," zei de jongen. "John zei dat je hier al een tijdje werkt?"
"Oh, ja. Uh. Ja." Dean wist niet wat hij moest antwoorden.
"Huh. Ik heb je echt nog nooit gezien. Wanneer werk je dan?"
"'s Ochtends," zei Dean. "Ik begin normaal om 5 uur."
"Geez," bracht de jongen uit. "Geen wonder dat ik je nog nooit heb gezien. Wat een onmogelijk tijdstip." De jongen schudde ongelovig zijn hoofd. "Maar, rij je dan ook al zo vroeg paard?" vroeg hij.
"Nee. Ik mest alleen stallen," antwoordde Dean. "Paarden zijn leuk, als ik op de grond sta."
De jongen grinnikte. "Jij liever dan ik. Misschien ken je mijn paard dan wel. Digno?"
"Oh! Zo spreek je zijn naam uit. Ik dacht dat het misschien een verkeerde spelling was. Ik heb hem al die tijd Dingo genoemd." Dat bracht een harde lach van de jongen uit.
"Dingo. Oh, prachtig. Nee, het is Digno." De jongen straalde. "Nou, ja, Dingo, Digno, hoe je hem noemt, dat is mijn paard dus."
Digno was een prachtig dier. En een heel vriendelijk dier. "Hij heeft een zachte neus," vond Dean, na een kleine ongemakkelijke stilte.
"Zeg dat."