It could've been a date but it's not [Feline]

Laury had de hele avond liggen draaien in bed. De slaap had haar niet mee willen zuigen in zijn aangename staat van ontwetendheid. Het was dan ook weer 'die tijd van het jaar' en haar geweten brandde. Ze had haar vader nog niet gebeld en ook met haar zusjes had ze nog niet gesproken. En dat knaagde aan haar.
Ze lag naar de duisternis van haar plafond te kijken en voelde hoe de minuten traag voorbij kropen. Waren het wel minuten? Ze had eigenlijk geen idee. Misschien waren het slechts luttele seconden waarvan ze het idee had dat het om minuten ging.
Haar ademhaling leek concentratie te vergen. Af en toe vergat ze uit te ademen, af en toe vergat ze in te ademen. Er was geen vast ritme en soms deed het zelfs zeer.
Haar hartslag leek ook een eigen leven te leiden. Voor het tijdstip was haar hart te actief, klopte te snel, wou teveel, pompte adrenaline rond die ze nu niet kon gebruiken.
Plots ging ze overeind zitten, streek een lok haar uit haar gezicht en zuchtte diep. Het had geen zin zo. Slapen wou niet en wie hield ze voor de gek. Maar ze voelde zich ook niet op haar gemak om nu al haar bed te verlaten. Het grote nadeel van wonen in een studentenwoning: huisgenoten. Er was er altijd wel een die kon vertellen dat zij in de avond haar bed had verlaten, wáárom had ze dit dan gedaan?
Het was niet alsof Laury het idee had dat ze geen privacy in deze woning had, allesbehalve zelfs. Maar er werden met enige regelmaat vragen gesteld en om sociaal gevonden te worden diende je deze niet al te ontwijkend te beantwoorden. En vragen waren nou net de dingen die Laury wou vermijden.
De uren zat ze uiteindelijk uit en toen het een degelijk tijdstip was om uit bed te komen, verliet ze het bed met diepe wallen. Het was díe dag. Ze had er geen zin in. Ze voelde zich zwaar. Ze wou niet alleen zijn maar ze wou niet onder de mensen zijn. Niet onder bekende mensen. Niet onder mensen die vragen gingen stellen. Ze wou -
Ze wou niet bestaan vandaag. Vandaag overslaan, met zijn herinneringen. Vandaag cancelen. Vandaag voor eeuwig uit de kalender halen.
Gepakt in een oversized warme trui, een comfortabele broek, fijne schoenen met dikke sokken en een warme sjaal en zelfs nog halve handschoenen, ging ze de hort op. Nog niemand in haar studentenwoning was wakker dus niemand hoefde gegroet te worden. Ze had een rugzak mee met wat voedsel en nog wat spullen aan warmte zodat ze het vandaag niet koud ging krijgen. Een wandeltocht naar het strand leek haar niet meer dan gepast. Hateno Beach was haar eindbestemming. Onder de mensen maar niet onder de bekenden.
De zon begon haar lichaam al op te warmen toen ze aan was gekomen op het strand. De wandeling die ze had gemaakt door de duinen was relatief kort geweest, er was een fijne parkeerplaats vlakbij waardoor ze maar een klein stukje richting het strand hoefde te lopen. Het was nog verlaten. Er stond een verloren auto met een trailer maar verder leek het erop dat ze het strand voor zich alleen had.
Laury liep verzonken in gedachten in de branding. In de verte hoorde ze het geluid van naderende hoeven. Automatisch draaide ze zich om. Een zwart dier kwam steeds dichterbij en ze maakte ruimte. Richtte haar blik weer af. Keek toen weer. Paarden bleven altijd een genoegen om naar te kijken.
"Woaahhhhh," de ruiter op het zwarte paard blies melodieus haar adem uit. Een rood hoofd, twinkelende ogen en blond haar stak onder de cap uit die het meisje droeg. "Easy girl." Het paard brieste.
"Hee you!" Laury kwam vanuit ver. Ze moest een paar keer met haar ogen knipperen voordat het besef pas kwam.
"Oh, Feline!" Het kwam eruit als een kreet. Het voelde als een kreet. Toen kwamen de tranen. Alsof ze had gewacht tot Feline er was.
Het was maar goed dat Laury niet al te gretig was met make-up.

Ze had deze buitenrit al weken van tevoren gepland. Nou ja, weken was misschien wat overdreven. Maar ze had het wel in goed overleg met de stal moeten doen. Feline was er niet zo heel happig op om haar Friese ruin Boaike alleen achter te laten. En omdat Boaike eigenlijk standaard met haar merrie Frouke op het land stond, moest er vervanging geregeld worden. En deze vervanging voor Frouke moest ook weer op tijd georganiseerd worden.
Het was ook maar weer een gedoe en eigenlijk moest ze gewoon twee shetlanders kopen en dan was er nooit meer gezeur. Maar de twee Friezen kostte haar al een vermogen. Boaike was een ongelukje, Frouke was al zwanger geweest toen ze haar gekocht had en ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem te verkopen. Buiten dat, ze was de allereerste dag al verkocht geweest. En het was gewoon een wonderlijke gebeurtenis om de opvoeding van een veulen te doen.
Het enige was wel dat Boaike een hengst was geweest en snel zat geholpen moest worden. Oh ja, en het feit dat ie een hengst was. Feline had toch meer het idee dat ze een merrie-persoon was. Maar nood breekt wetten.
In ieder geval… ze moest dus Boaike voorzien van een maatje als ze met Frouke de hort op ging. En dit was soepel gelukt. Maar het had dus wel wat voeten in de aarde.
Frouke stond met haar billen nog in de trailer geparkeerd, rustig aan het hooinetje te knabbelen, van geen kwaad bewust.
"Kom, merrie," sprak Feline in een lage maar opgewekte toon. Op haar dooie gemakje sukkelde Frouke achter Feline aan de laadklep af, zuchtte eens even diep, schudde zich uit en keek met haar bruine ogen haar eigenaresse aan. Feline glimlachte hoofdschuddend terwijl haar hart een sprong maakte. Ze was er nog steeds niet helemaal aan gewend om deze geweldige merrie 'haar' merrie te mogen noemen.
Binnen de kortste keren was Frouke opgezadeld, voorzien van een setje touwhalster mét teugels en klom Feline op haar rug. Ze waren weg!
Het was rustig op het strand en ze nam haar tijd. Ze waren al heel vroeg vertrokken waardoor zonsopkomst vanaf de paardenrug te zien was. Feline genoot en Frouke stond onder haar weg te doezelen, een hoefje op rust. Pas daarna begon Feline met de actie. Ze had een hoop op de planning staan voor vandaag!
Maar eerst, een galopje! Frouke begreep de hint, stoof weg en Feline kon niets anders doen dan breed grijnzen. In de verte zag ze een vrouw staan en ze nam Frouke terug met een teugel.
"Woahhhh," blies ze zichzelf uit. "Easy girl." Haar hakken drukte om en om de beugels omlaag en Frouke ging al snel stil staan. De vrouw in kwestie was Laury. Laury's bruine ogen leken ver weg te staan. Ze leek er zelf ook niet helemaal te zijn. Desondanks maakte Feline's hart een sprong, eentje die veel weg had van de sprong die haar hart ook maakte als ze haar paarden zag. Hm. Opvallend.
"Hee you!" Ze kon er echt niets aan doen maar rond haar lippen lag een grijns van hier tot Tokyo. Het duurde even voordat Laury registreerde dat ze er was. Frouke had inmiddels al eens diep gezucht en was iets dichter naar Laury toegelopen.
"Oh, Feline!" Haar naam had nooit eerder als een laatste hulpmiddel geklonken. Haar naam was over het algemeen ook nooit de start geweest van iemand zijn tranen. Maar vandaag bleek daar dus verandering in te brengen.
Ze stapte razendsnel af en sloeg haar armen om Laury heen. Het meisje begroef zich in haar borstkas en opnieuw maakte Feline's hart een sprong.
"Shhh, easy, it's okay, I'm here." Feline was geen ster met mensen en haar sussende techniek moest ze hebben van haar techniek met paarden. Het was niet dat ze niets met mensen had, Feline had een enorm groot en warm hart, maar ze was soms gewoon niet helemaal in staat om om te gaan met gevoelens.
Laury beefde en Feline had niet het idee dat het van de kou was.
"Shhh, you're okay," zei ze opnieuw. Haar lippen vonden sussend Laury's voorhoofd. Laury verstijfde en Feline bleef hangen in haar houding. Het voelde als vanzelfsprekend. Het voelde alsof het zo hoorde. Het voelde alsof ze er niet over na hoefde te denken. Maar het voelde ook alsof ze te dichtbij kwam.

De warmte van Feline's armen voelde als een extra reden om verder te huilen. Ze kroop diep weg in de bescherming van Feline's lichaam en ze probeerde zichzelf echt in het gareel te trekken, maar het leek niet mogelijk. Alle emoties die Laury zo zorgvuldig in een kastje had gepropt, vervolgens gebarricadeerd had en daarna nog een hele betonlaag op had gestort, leek ineen te zijn gevallen. Leek vergaan te zijn. Ze wist niet eens waarom. Buiten dat het die bewuste dag was. Maar het leek Laury niet genoeg reden om zich zo te voelen.
"Shh, easy, it's okay, I'm here." Laury trilde. Het voelde alsof Feline er was, maar het voelde ook alsof Feline heel ergens anders was. Alsof Feline aan de andere kant van de kamer stond. Haar niet vast hield. Het was een vreemde sensatie, alsof ze ver buiten zichzelf was, alsof ze niet zichzelf voelde.
"Shhh, you're okay." Een nieuwe sensatie vond plaats. De warmte van Feline's lippen kwam op haar voorhoofd te liggen en ze kon Feline's ademhaling voelen. Laury verstijfde, alsof ze uit een diep en donker gebied kwam getrokken door die enkele aanraking. De handeling om haar hoofd te draaien zodat haar lippen op die van Feline kwam, was zo klein. Was zo makkelijk. Was iets wat ze zo graag wou. Maar ze voelde zich zo vast zitten, zo verloren, zo eenzaam. Alsof Feline haar nooit zou kunnen raken op deze plek. Het resulteerde in oppervlakkerige ademhalingen, in meer tranen. In het schokken van haar hele lichaam en het piepen van haar longen. Haar hart dat steeds sneller moest pompen en paniek dat in haar ogen schoot. Dit herkende ze en ze had hier al enige tijd geen last meer van gehad.
Feline keek haar met doordringend grijze ogen aan. Waar er normaal een luchtigheid in haar zat, een doorgrondbaarheid, leek ze nu wat dingen razendsnel weg te zetten. Hoe kon Laury dat nu nog registreren? Misschien was het eigenlijk veiliger om dat te registreren. Om gewoon naar Feline te kijken. In plaats van binnen te zijn. Laury bleef moeilijk ademhalen maar probeerde om steeds meer oogcontact met Feline te maken. Feline keek slechts terug, streek met haar hand over de wang van Laury. Ze sprak niet maar bleef oogcontact houden.
Na enkele minuten was het over. Ze kon haar tranen weer bedwingen maar voelde zich nog enorm wiebel en week.
"Wacht even hoor," sprak Feline. Feline wou wegdraaien maar Laury greep in een wanhopige poging het meisje dicht bij zich te houden haar arm vast. Feline draaide zich met een onderzoekende blik naar Laury toe en Laury voelde warmte op haar wangen. Een warme glimlach tekende Feline's gezicht. Deze veranderde naar een verlegen glimlach toen ze zich zachtjes los trok maar direct Laury's hand vast nam.
"I'm here," sprak ze weer.

Laury verstijfde en Feline voelde zich zo gemixt. Alsof ze een grens over was gegaan, bij zowel zichzelf alswel bij Laury. Het moment van verstijven maakte snel plaats voor een versnelde ademhaling en nog meer tranen. Ook voelde ze zich gemixt over deze gevolgen omdat ze nog geen seconde voor deze switch een bepaalde spanning had gevoeld, zo tastbaar en zo dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. De behoefte om niet alleen Laury's voorhoofd aan te raken met haar lippen, maar ook Laury te kussen. Om al haar problemen weg te nemen. Om haar te vertellen dat ze niet alleen was in deze situatie. En het had een moment gevoeld alsof Laury dit ook had gevoeld.
Was dit een paniekaanval? Feline was er niet bekend mee. Allesbehalve zelfs. Ze probeerde oogcontact met Laury te maken, haar te laten weten dat ze een steunpunt was, dat Laury zich aan haar kon vasthouden, dat Feline hier was en niet ergens heen zou gaan. Maar ze had een paar seconden nodig om haar gedachten en vooral om haar wanhopige hart ferm tegen te spreken. Niet nu. Misschien nooit niet.
De paniekaanval van Laury leek eeuwen te duren. Ze voelde zich zo hopeloos maar voelde zich tegelijkertijd gesterkt toen ze merkte dat Laury haar écht aan leek te kijken. Alsof ze van een heel ver punt was gekomen en nu eindelijk weer contact met haar durfde te zoeken. Alsof Laury er weer was en er net niet was geweest.
Hij was eindelijk voorbij maar Laury trilde nog steeds over haar hele lichaam. Hoewel Feline niet ver van haar trailer vandaan was, had ze wel een zadeltas met een deken op Frouke geknoopt. Om de simpele en eenvoudige reden dat Feline verzot was op dekens en het heerlijk vond om wat te knabbelen te hebben op Frouke's rug.
"Wacht even hoor." Ze draaide zich om maar Laury greep met een nieuwe kracht Feline vast aan haar arm. Ze draaide terug en zag wanhoop en angst in Laury's ogen liggen. Maar ook iets anders, die Feline heel erg deed denken aan het gevoel van eerder.
Ze haalde voorzichtig Laury's hand los van haar arm en nam haar hand vast. Een glimlach die eerst zeker werd, maar onzekerder werd zodra Feline voelde wat dit voor haar deed. Laury had rode wangen maar Feline was niet zeker of dit van de kou of iets anders was.
"I'm here," verzekerde ze Laury voordat ze Frouke's teugels los liet en met haar nu vrije hand snel en vaardig de deken los maakte. Een kleinere deken zat erin opgerold, die gemaakt was om op de grond te leggen. Frouke zuchtte eens diep. Feline beet even op haar lip. Ze waren een stukje op het strand en Feline's aandacht was op dit moment meer bij Laury dan bij wat dan ook. Hier gaan zitten betekende dat ze haar aandacht niet meer op Frouke zou gaan houden en dat zou eventueel voor gevaarlijke situaties kunnen zorgen. Feline nam een besluit.
"Hier, hou deze heel even voor me vast," sprak ze zachtjes, terwijl ze Laury naar zich toe trok zodat hun benen elkaar aan raakte. "Ik moet heel even deze deken vastmaken, oké?" Laury beet op haar lip en keek even verlegen naar de grond. Feline spiegelde haar. Toen liet ze Laury's hand los en nam de deken in beide handen. Ze sloeg hem achter Laury uit en legde hem teder over Laury's schouder heen. Ze voelde hoe haar hart sneller in haar borstkas klopte terwijl ze Laury naar zich toe loodste. Wat was ze in vredesnaam aan het doen? Wat was ze in hemelsnaam van plan?
Laury's bruine ogen boorden zich in die van haar. Treurig en verloren beet Laury op haar lip en het was de gekwelde blik die voor Feline de doorslag gaf. De kwelling waarvan ze niet wou dat Laury die alleen door hoefde te maken. Ze sloot haar ogen en kuste Laury's lippen.
Het was alsof vuurwerk door haar hele lichaam trok. Alsof alles op zijn plek leek te vallen, alsof alles klopte. Maar Feline had totaal geen ervaring met relaties, met zoenen, met verliefd zijn. Had nooit ook maar een seconde over haar geaardheid nagedacht. Had nooit een seconde stilgestaan bij het zoenen van een persoon. Paarden waren haar leven en liefde en daar was geen ruimte voor een ander bij geweest.
Het was niet alleen een nieuwe ervaring, het was alsof er een verschuiving in Feline plaats had gevonden, een herschikking in de ruimte van haar hart. Verward over haar eigen gevoelens, haar eigen verlangens, week ze van Laury's lippen af. Laury raakte met een hand verbijsterd haar lippen aan, een week glimlachje, verbaasde ogen maar een bepaalde schittering die Feline veel vaker had gezien die er tot een halve minuut niet was geweest.
Feline beet kort op haar lip, keek Laury toen peinzend aan, brak even oogcontact en keek toen weer peinzend terug. Laury staarde haar slechts verbijsterd aan.
"Kom, ik help je op Frouke," waren de eerste woorden die Feline sprak. Laury keek haar niet-begrijpend aan.
"We gaan een stuk rijden en praten," verduidelijkte Feline. Laury knikte langzaam.
"Steek je voet in de beugel en hijs jezelf omhoog," instrueerde Feline haar. Ze had inmiddels Laury's rugzak van haar afgenomen en in een van de zadeltassen gestoken. Ook had ze opnieuw de kleine deken opgerold en vastgebonden en hield ze nu haar hand op Laury's onderrug. Er zat een deken en een dikke laag kleding tussen maar het voelde intiem.
Laury was verdomde soepel voor iemand die voor het eerst bovenop een paard klom. Toen Laury in het zadel zat, instrueerde Feline om voor het zadel te gaan zitten. Het zou niet ideaal zijn, maar er zou genoeg ruimte zijn. Bij Frouke's billen gaan zitten en ook nog moeten sturen zou het ook niet de ideale omstandigheden vormen. Laury keek even paniekerig om zich heen toen Feline uit haar blikveld verdween, maar binnen de kortste keren zat Feline achter haar. Feline klipte haar cap af, zette deze voorzichtig en teder op het hoofd van Laury en maakte deze vast.
"Ik zou mezelf nooit vergeven als je akelig zou vallen, Lau," sprak ze zachtjes. Toen ging Feline verzitten, nam de deken van Laury af en bedekte zichzelf en Laury met de deken.
Laury had nog niets gezegd en leek niet heel veel te willen praten.
"Tsk," deed Feline, waarna Frouke rustig weg stapte. Laury leunde wat onwennig tegen Feline aan en Feline liet met een hand de teugels los en sloeg haar andere om Laury's middel. Ze drukte kort haar gezicht in Laury's haren.
"Ik voel dat je niet wilt praten," sprak ze. "Maar soms lucht het op. Ik oordeel niet, Laury. En anders kunnen we het ook laten voor wat het is en hebben we geloof ik nog andere dingen te bespreken. Maar ik weet niet of ik al weet wat ik daar over kan zeggen."

Nu Feline's hand die van haar omsloten had, voelde Laury zich iets veiliger. De warmte van haar hand gaf een vertrouwd gevoel af. Overbrugde de afstand die ze voelde. Laury keek verder niet naar wat Feline deed, maar hield haar aandacht gericht op hun handen die verstrengeld waren. Het was een beeld waar Laury nooit echt over na had gedacht, nooit over na had durven denken. Het was niet alsof Laury geen aantrekking tot Feline had gevoeld. Het was al helemaal niet zo alsof ze nooit nagedacht had over een eventuele 'relatie', maar ze had er nooit bij stilgestaan dat het een mogelijkheid was. Dat de spanning wederzijds had kunnen zijn. Het voelde irreëel. Alsof het niet waar was, niet waar kon zijn. Maar het was makkelijker om bij die gedachte weg te kunnen doezelen dan alle pijn, die zo dicht bij de oppervlakte lag, te voelen. Ze voelde liever de opwinding en de verwarring omdat Feline nu haar hand vast hield. Ja, Laury koos opwinding en verwarring boven de pijn. Man, ze verkoos zelfs fysieke pijn boven de mentale pijn.
"Hier, hou deze heel even voor me vast," zei Feline zachtjes. Haar woorden maakte dat Laury iets meer bij het hier en nu kwam. Haar woorden werden gevolgd door een kleine ruk aan Laury's hand waardoor ze haast gedwongen werd om tegen Feline aan te staan. Het was niet alsof Laury daar moeite mee had. Maar het was wel iets wat dichtbij kwam. Zij kwam dichtbij. Laury beet op haar lip, wist niet goed waar ze naartoe moest kijken dus koos ervoor om naar de grond te kijken. Ze voelde hoe Feline haar zo ongeveer aan het spiegelen was en kon niets anders dan weer omhoog kijken.
Feline liet haar hand los en Laury's ogen werden groot van de paniek. Ze maakten misschien contact door hun benen die elkaar raakte, maar ze voelde alsof ze geen houvast had met haar handen. Niet al te lang daarna leunde Feline voorover. Laury's hart klopte en ze kon zich niet voorstellen dat Feline haar hart niet hoorde. Hoe kon ze zo dichtbij zijn? Voelde Feline dit niet? Hield Laury zichzelf illusies voor? Feline had nooit op welke manier dan ook interesse getoond die afweek van die van een goede vriendin. Maar Laury had vanaf dag 1 iets anders gevoeld dan vriendschap.
De deken die Feline in haar handen had, sloeg ze uit achter Laury's rug. Tussen hen tweeën was nauwelijks nog ruimte. Heel voorzichtig spreidde ze de deken uit over Laury's schouder en Laury nam dankbaar de deken kruislings voor vast met haar handen. Ze probeerde helder na te blijven denken, maar met Feline zo dicht in haar buurt was het moeilijk. Na een poging tot diep ademhalen voelde ze hoe de spanning toe nam. Maar had ze tegelijkertijd ook een herinnering die op de proppen kwam. Ze probeerde zo wanhopig niet het beeld voor zich te krijgen, probeerde zo wanhopig het wat meer van zich af te zetten maar zoiets kwam altijd op de minst handige momenten.
Feline doorbrak het moment door net de keuze te maken om haar lippen op die van Laury te drukken. Het voelde als een opluchting. Alsof ze hier al die tijd op gewacht had. Als heling. Als compleet zijn.
Voor Laury kon het moment niet lang genoeg duren. Haar hart klopte sneller, in hetzelfde ritme als die van Feline, haar ademhaling ging sneller, de watten in haar hoofd maakte plaats voor iets anders. Het voelde alsof de zon doorbrak in haar brein.
Toen was het moment over. Ze had zoveel vragen. Ze wou zoveel zeggen. Maar bovenal wou ze dat Feline haar weer kuste. Dit was op geen enkele manier te vergelijken met het vriendje dat ze ooit had gehad. Dit was -
"Kom, ik help je op Frouke." Laury kwam uit haar droomwereld en keek Feline verbijsterd aan. Wat?
"We gaan een stuk rijden en praten." Laury glimlachte lichtjes terwijl ze knikte. Praten was niet persé nu hetgeen waar ze het meeste behoefte aan had, maar ze mocht niet klagen. Er was maar één paard, ze kun niet ver van Feline vandaan zitten.
"Steek je voet in de beugel en hijs jezelf omhoog." Laury knikte. Ze mocht dan een aardige tijd niet meer gereden hebben, ze wist nog steeds hoe het er aan toe ging. Ze sloeg dan ook haar been soepel over het zadel heen.
Feline verdween ineens uit zicht en paniekerig keek Laury om zich heen. Ze voelde al gauw de geruststellende hand van Feline.
"Schuif voor het zadel, dan kom ik achter je zitten." Laury schoof voorbij het zadel en voelde binnen de kortste keren Feline's warmte tegen haar rug aan. Toen werd de deken van haar afgenomen en om hun beide heengelegd door Feline.
"Is het oké zo?" vroeg ze.
"Ja," fluisterde Laury. Ze kreeg Feline's cap op haar hoofd en haar hart maakte een sprongetje.
"Ik zou mezelf nooit vergeten als je akelig zou vallen, Lau," sprak ze zachtjes.
"Tsk," Laury verstijfde even maar Frouke zette zichzelf in beweging waardoor Laury realiseerde dat het geluid tegen het paard was bedoeld en niet tegen haar. Wat onwennig zat ze tegen Feline aan, haar balans te houden, toen ze ineens Feline's arm om zich heen voelde. Ze leunde achterover, gaf zich over aan de kou die ze van binnenuit leek te voelen, die wat ontdooide door het lichaamscontact met Feline.
"Ik voel dat je niet wilt praten," sprak Feline. Laury schaamde zich. Het was waar. Ze wou niet praten. Ze kon niet praten. Maar het was oneerlijk tegenover Feline die zich zonder er twee keer over na te denken zo van haar paard had afgegooid en haar getroost had.
"Maar soms lucht het op. Ik oordeel niet, Laury. En anders kunnen we het ook laten voor wat het is en hebben we geloof ik nog andere dingen te bespreken. Maar ik weet niet of ik al weet wat ik daar over kan zeggen." Het onheilspellende maakte dat Laury schrok. Feline wist niet wat ze erover kon zeggen?
Feline voelde hoe Laury verstijfde en haar hand aaide Laury's arm.
"Nee, niet op zo'n manier," suste ze. "Ik kan het gevoel gewoon niet naar mezelf benoemen, Lau. Ik moet dingen een naam geven." Laury bleef nog heel even zwijgen.
"Het is 4 jaar geleden dat ik mijn moeder heb gevonden," besloot ze toen. Feline gaf geen reactie maar wachtte in stilte af, tot Laury de moed had om meer te vertellen.
"Ik heb haar gevonden," meer wou ze niet kwijt. Meer kon ze niet kwijt want de tranen waren weer terug. Het deed zo'n verdomde zeer. Het was nog niet minder. Het werd nog niet minder. Het was gewoon elke dag bedolven onder andere dingen omdat de realiteit te moeilijk was om naar te kijken.
Het waren Feline's vingers die haar terug brachten naar het hier en nu. Die haar haren wegstreken. Haar lippen die haar nek vederlicht aanraakte.
"Ik denk dat ik er wel een naam voor heb," mompelde Feline verlegen. "Ik denk dat ik verliefd op je ben." Laury beet even op haar lip.
"Denk je dat?" fluisterde ze, met een zweem van een lach door haar stem heen. Het was een waterig lachje, maar hij was er wel.
Feline lachte zachtjes in Laury's oor.
"Ja, ik denk dat het zo voelt." Feline viel even stil.
"Hoe zou jij het anders noemen?"

Laury verstijfde door haar woorden. Al was er vandaag erg weinig nodig om Laury te laten verstijven.
"Nee, niet op zo'n manier." Feline bedoelde op geen enkel manier dat er geen gevoelens aanwezig waren, maar het was zo lastig te verklaren voor zichzelf. Ze had er geen naam voor, haast geen plek voor. Er waren een hoop gedachtes en gevoelens in haar aanwezig, maar geen van allen hadden echt een naam, hadden een duidelijke omlijning. Er was zoveel. Te veel haast.
"Ik kan het gevoel gewoon niet naar mezelf benoemen, Lau." Dat was niet meer dan de waarheid. "Ik moet dingen een naam geven." Dat had Feline nodig. Dit was nieuw en alles wat nieuw was moest voorzichtig onder de loep genomen worden. Laury bleef even stil. Het was een nieuwe ervaring om het meisje zo dicht tegen zich aan te voelen en Feline vond het een fijne nieuwe ervaring. Laury's warmte was iets waar ze graag aan zou willen wennen want het gevoel van veiligheid werkte twee kanten op.
Toen begon Laury met spreken.
"Het is 4 jaar geleden dat ik mijn moeder heb gevonden." Het klonk allesbehalve vreugdevol en Feline's hart zonk. De manier waarom Laury 'gevonden' uitsprak, klonk alsof Laury's moeder was overleden. Ze herhaalde het. "Ik heb haar gevonden." De zwaarte die op de woorden lagen, was vreselijk. De zwaarte was zo overheersend, overkoepelend, was zo groot dat Feline er niet omheen kon. Niet dat ze er omheen wou komen, maar ze voelde hoe ondraagbaar het was, hoe groot de pijn was.
Ze wou Laury aanraken. Een gevoel dat onbekend voor haar was, een gevoel waar ze nog niet goed mee terecht kon. Een gevoel waar ze niet snel van had verwacht aan gehoor te geven, maar vandaag was niet als andere dagen. Ze gaf er wel gehoor aan. Haalde haar vingers zachtjes langs Laury's hals, veegde haar haren aan de kant. Het was zo'n kwetsbare plek, onzichtbaar voor de wereld, maar zo aanwezig. Feline beet even op haar lip maar besloot haar gevoel te volgen. Zoals ze al de hele dag haar gevoel gevolgd had.
Ze kuste heel voorzichtig Laury's hals. Haar hart maakte een sprong en het voelde alsof er een knop omging in haar hoofd.
"Ik denk dat ik er wel een naam voor heb," mompelde ze terwijl haar wangen rood werden. "Ik denk dat ik verliefd op je ben." Het was nog niet het perfecte woord, maar ze dacht dat dit het moest zijn. Dit moest het begin zijn. Al voelde het zoveel groter dan 'verliefd'. 'Verliefd' voelde als tienermeisjes op de middelbare school, die heimelijke blikken werpen op de sportleraar. Maar zij voelde zich ook zo met Laury. Heimelijke blikken, stille verlangens.
"Denk je dat?" fluisterde Laury terug, een zweep van een waterig lachje in haar stem. Het was meer leven dan Feline de hele dag had gehoord. Feline lachte van opluchting.
"Ja, ik denk dat het zo voelt," ze viel even stil, dacht na. Het voelde nog steeds te 'nietsig'. Verliefdheid was zo ongewoon en zo groots voor Feline.
"Hoe zou jij het anders noemen?" vroeg ze toen maar aan Laury. Laury leunde tegen haar aan en zuchtte eens.
"Ik denk dat ik het wel eens ben met verliefd zijn," besloot ze, na even nagedacht te hebben. Laury bleef even stil.
"Ik heb Pasqual je vaak horen plagen over dat je enige relatie je twee paarden zijn," begon ze toen. Feline glimlachte bij die gedachte.
"Ja, klopt," reageerde ze toen.
"Ik dacht ook dat Boaike en Frouke de enige twee liefdes in mijn leven waren. Ik heb toch helemaal geen tijd om verliefd te worden op iemand?" Laury schudde haar hoofd.
"En ik dan?" Feline lachte zachtjes. Legde haar kin op Laury's schouder.
"Jij hebt jezelf in mijn hart gedwongen. Het was je blik op Pasquals feestje. Het heeft me nooit losgelaten." Laury lachte ook even.
"Ik denk dat het daar mee begon. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me zo intens aan kon kijken zonder dat ik me ongemakkelijk ging voelen." Feline viel even stil. "Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zorgde dat ik dagelijks berichtjes verstuurde. Dat ik glimlachend in slaap viel met mijn telefoon in mijn handen. Die ervoor zorgde dat ik naar school uit keek in de hoop -"
"Jeetje, Fee, je hebt het heel erg te pakken," grapte Laury voorzichtig. Feline lachte.
"Echt?"
"Je klinkt net als een schoolmeisje die voor het eerst verkering heeft." Feline's wangen werden rood maar ze voelde hoe Laury verschoof en ze richtte haar aandacht daarop.
"Pas o-" maar ze kon haar zin niet afmaken want het waren nu Laury's lippen die de hare vonden. Frouke was stil gaan staan en het leek alsof de hele wereld stil was gaan staan. Het waren alleen Laury's lippen op de hare. Feline's hand dwaalde af, wou meer Laury hebben. Wou Laury langs deze weg al haar warmte en liefde verspreiden.
Een nieuwe ervaring deed aan toen Laury besloot haar mond open te doen. Feline haakte af.
"Sorry," mompelde ze, het schaamrood op haar wangen. "Ik weet niet hoe dit werkt, ik wil je niet teleur stellen." Laury's warme glimlach maakte dat de rode kleur snel weg trok.
"Ik denk niet dat je me kan teleur stellen." Laury nestelde zichzelf weer tegen Feline aan.
Feline beet op haar lip.
"Voelt het altijd zo?" vroeg ze. Laury keek om, maar daardoor kwamen Laury's lippen weer enorm dichtbij. Dit hielp niet.
"Weet ik niet," antwoordde Laury, terwijl haar adem over Feline's lippen streek. "Dit is voor mij de eerste keer dat het zo voelt."
"Hoe?" klonk het ademloos uit Feline's mond.
"Alsof het klopt."

"Ik denk dat ik het wel eens ben met verliefd zijn," antwoordde Laury. Minstens. Verliefdheid was een minste waarin ze zich uit kon drukken. Al voelde het niet als een simpele verliefdheid. Het voelde zoveel intenser dan ze gewend was. Ze voelde zich compleet, alsof het klopte, alsof er weinig verdere uitleg nodig was, op een bepaalde manier.
Feline gaf haar, buiten de fijne gevoelens om, ook het gevoel van veiligheid, een gevoel dat Laury niet vaak ervaarde. Ook gaf Feline het gevoel dat Laury meer open kon zijn dan tegen wie dan ook. Dat het misschien niet zo heel eng was om mensen binnen te laten. Ofja, niet zo eng was om háár specifiek binnen te laten.
"Ik heb Pasqual je vaak horen plagen over dat je enige relatie je twee paarden zijn," begon Laury.
"Ja, klopt." Laury glimlachte. Ze kon het zich ook wel goed voorstellen. Feline had op geen enkele manier in hun vriendschap ook maar ooit interesse geuit over een persoon en hun gesprekken waren op die manier ook nooit over relaties en dates gegaan. De paarden waren wel eens gepasseerd, school passeerde, zelfs de spanning tussen Pasqual en Maddison werd wel eens aangesneden, maar over hun persoonlijke liefdesleven was er niets te vertellen dus werd er niets verteld.
"Ik dacht ook dat Boaike en Frouke de enige twee liefdes in mijn leven waren. Ik heb toch helemaal geen tijd om verliefd te worden op iemand?" Laury schudde haar hoofd en glimlachte opnieuw. Blijkbaar was het tijd voor uitzonderingen. Blijkbaar was Laury een uitzondering.
"En ik dan?" Laury wou het horen uit Feline's mond omdat ze het eigenlijk nog steeds niet kon geloven. Ze kon haar eigen zintuigen niet vertrouwen.
"Jij hebt jezelf in mijn hart gedwongen. Het was je blik op Pasquals feestje. Het heeft me nooit losgelaten." Feline had haar kin op Laury's schouder gelegd en het kleine gebaar maakte dat Laury's hart sneller ging kloppen. Het voelde surreëel. De subtiele, lieve aanraking, intiemer dan ze had met andere mensen.
Laury lachte zachtjes om haar opmerking en Feline ging door met vertellen.
"Ik denk dat het daar mee begon. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me zo intens aan kon kijken zonder dat ik me ongemakkelijk ging voelen." Oeps. Ja, daar was Laury wel schuldig aan. Feline's vertoning was op het feestje genoeg geweest om niet meer van haar zijde te willen wijken. "Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zorgde dat ik dagelijks berichtjes verstuurde. Dat ik glimlachend in slaap viel met mijn telefoon in mijn handen. Die ervoor zorgde dat ik naar school uit keek in de hoop -"
"Jeetje, Fee, je hebt het heel erg te pakken," reageerde Laury. Feline lachte.
"Echt?"
"Je klinkt net als een schoolmeisje die voor het eerst verkering heeft." Niet dat Laury dat erg vond want het was precies hoe ze zich voelde. Dit was nieuw en pril. En Laury kon niets anders dan zich er volledig aan over willen geven.
Ze draaide zich naar Feline om.
"Pas o-" maar ze onderbrak Feline door haar lippen zachtjes op die van haar te drukken. Het gevoel was net als daarstraks, op een bepaalde manier vuurwerk. Een gevoel waar Laury geen genoeg van kon krijgen, een gevoel wat ze wou blijven ervaren. Ze voelde hoe Feline's hand zachtjes over haar zij naar haar heupen gleed, een aanraking die haar opwarmde tot in het binnenste van haar ziel.
Laury beantwoordde haar beweging van haar hand door voorzichtig en aftastend haar lippen van elkaar af te wijken. Feline ging iets verzitten waardoor hun contact verbrak.
"Sorry," mompelde ze en Laury kon niets anders dan warme liefde voor Feline voelen. "Ik weet niet hoe dit werkt, ik wil je niet teleur stellen." Ze glimlachte warm naar Feline.
"Ik denk niet dat je me kan teleur stellen." Ze maakte zichzelf weer comfortabel tegen Feline aan. Het was geen afwijzing en dat voelde ze.
"Voelt het altijd zo?" Laury draaide zich om zodat ze Feline weer aan kon kijken.
Voelde het altijd zo?
"Weet ik niet," antwoordde ze toen. Ze had nog nooit zo'n intens en simpel contact met iemand gehad. Ze had nog nooit het gevoel gehad dat het klopte, dat dit zo hoorde. Ze was nog nooit zo zeker van iets geweest.
"Dit is voor mij de eerste keer dat het zó voelt."
"Hoe?" fluisterde Feline haast.
"Alsof het klopt." Laury keek Feline aan, haar pupillen wijder dan gebruikelijk. Een glimlach die voorzichtig door brak, die spiegelde hoe Laury zich voelde, begon op Feline's gezicht te tonen. Laury moest de verleiding weerstaan om niet opnieuw Feline's lippen te kussen.
Ietwat onbekend en ongemakkelijk draaide ze zich weer terug maar leunde weer met haar hoofd tegen Feline's schouder aan. Feline was even stil.
Laury was niet vergeten waarom ze hier op dit strand had gelopen en de tranen waren by far nog niet haar systeem uit, maar de steun van Feline achter haar maakte dat ze zich rustiger voelde dan ze in maanden had gedaan. Zwijgend lieten ze zich verplaatsen door Frouke, die inmiddels weer overgegaan was in een rustige stap. De warmte van het paard onder haar en de warmte achter haar maakte dat Laury door vermoeidheid overmand werd. De avond niet slapen had er niet echt aan bijgedragen en voor ze het wist zakte haar ogen dicht.
Ze had geen idee hoe lang ze was weggeweest maar toen ze haar ogen weer open deed stonden ze bij een trailer, niet al te ver van Laury's fiets verwijderd. Verdwaasd keek Laury op. Feline's hand lag op haar schouder.
"Hee, slaapkop," sprak ze, niet onvriendelijk. "Je doezelde ineens weg." Feline bewoog.
"Hou jezelf goed vast. Ik klim er vanaf en dan help ik je zo van Frouke, oké?" Feline's warmte verdween en onbewust rilde Laury even. Daarop kreeg ze de deken, die ze daarstraks met Feline gedeeld had, weer om zich heen geslagen.
"Kom maar." Feline was inmiddels van Frouke afgestapt en stond naast het paard, haar handen steunend op de onderrug van Laury. Laury bracht haar lichaam in het zadel, bracht haar bovenlichaam naar voren richting de hals en sloeg haar rechterbeen over het zadel.
"Jij hebt vaker gereden," merkte Feline op. Laury draaide zich naar haar toe en glimlachte.
"Dat zou je toch inmiddels moeten weten, Fee. Denk je niet dat ik anders meer had gevraagd over al die rare termen die je de afgelopen tijd had uitgebalkt?" Feline glimlachte.
"Fair point." Ze kwam dichterbij staan, knipte teder de cap los, streek een plukje haar uit Laury's gezicht en nam de cap van haar af. Verlegen sloeg Feline haar ogen neer.
"Ik zet je zo thuis af, Lau. Ik weet niet wat er scheelt, maar je bent kapot." Laury keek haar nu geschrokken aan.
"Uh." Feline was ondertussen naar de auto toegelopen en had de cap achterin gegooid. Ze draaide zich even naar Laury om.
"Is daar iets mis mee?" vroeg ze aarzelend. Laury beet op haar lip.
"Ik wil vandaag niet alleen zijn." Feline knikte.
"Wat kan ik voor je doen?" vroeg ze toen aan Laury.

Er was op een gegeven moment een stilte gevallen in hun gesprek. Het was geen gedwongen stilte, het was geen ongemakkelijke stilte. Feline zat met haar eigen gedachtes, die haar hele hoofd vulde, die zelfs af en toe niet eens plek hadden in haar eigen hoofd omdat ze Laury tegen zich aan voelde bewegen.
Op een gegeven moment voelde ze hoe Laury's hoofd tegen haar schouder aan kwam te rusten en Laury's hoofd zachtjes op en neer deinde. Ze was in slaap gevallen. Feline's hart bloedde. Het enige wat ze wist over deze situatie was dat het Laury's moeder betrof en dat Laury haar gevonden had. Meer had ze er niet over kwijt gewild en gekund. Een dood die voor Laury zo traumatisch was geweest, dat ze op de dag van vandaag er nog steeds niet veilig over na kon denken. Onwillekeurig sloeg Feline haar arm nog wat steviger om Laury heen. Ze wou dat ze haar vriendin kon beschermen tegen alle nare dingen die ze mee maakte, die ze moest ervaren. Maar het enige wat ze kon geven was de garantie aan Laury dat ze het nooit alleen hoefde te doen.
Feline had inmiddels Frouke op route naar de trailer gezet. Haar benen lagen ontspannen, haar ene hand hield rustig de teugels vast. Wind speelde met haar haren en ze was ontzettend dankbaar dat Frouke zo vriendelijk en emotioneel gebonden was. Frouke kon de pest zijn als het ging om emoties. Bij slechte, afwezige dagen, kon Frouke een draak zijn en alle andere kanten op gaan. Maar was er belang bij, zoals vandaag bij Laury, was ze een aangename merrie en zou Feline niets anders willen. Feline zuchtte eens diep. Dus ze had nu gevoelens voor Laury, Laury voor haar en ze moesten ongetwijfeld een gesprek voeren. Want wat nu? Wat wou Feline nu? Ze wou absoluut verder kijken wat deze relatie haar te bieden had, maar vrijblijvendheid zou ze niet aan kunnen. Het zou haar opbreken, om niet te weten of Laury het exclusief bij haar hield of dat er meerderen konden zijn. Buiten dat het alleen al doodeng was om met iemand te zijn. Wat als de relatie zou veranderen? Maar dat besluit had ze al genomen, ze had het risico al genomen en ze was oké met de gevolgen.
Eenmaal aangekomen bij de trailer zette ze Frouke stil.
"Ho maar, merrie," sprak ze, terwijl ze terug kwam uit haar gedachtes. Laury sliep nog steeds vredig en een glimlach lag rondom Feline's lippen.
"Hee, slaapkop," maakte Feline Laury wakker. Laury keek verward en slaperig op, wat een tedere glimlach van Feline opwekte. "Je doezelde ineens weg." Feline begon met haar voeten uit de beugels te halen. Ze haalde de deken los van Laury en liet zichzelf van Frouke af glijden. Het gebrek aan Laury's warmte en nabijheid voelde een stuk onprettiger aan dan ze verwacht had. Ze legde gauw de deken weer om Laury heen.
"Kom maar." Een hand legde ze ter ondersteuning op Laury's onderrug. Maar de ondersteuning was niet nodig want madame liet zich als een volleerde amazone van Frouke afglijden. Feline trok geamuseerd een wenkbrauw op.
"Je hebt vaker gereden." Laury draaide zich naar haar toe. Een glimlach rondom haar lippen.
"Dat zou je inmiddels toch moeten weten, Fee. Denk je niet dat ik anders meer had gevraagd over al die rare termen die je de afgelopen tijd hebt uitgebalkt?" Feline giechelde even zachtjes.
"Fair point." Ze zette een paar stappen in de richting van Laury en knipte de cap los. Ook haalde ze een plukje haar uit Laury's gezicht. De nabijheid van het meisje werd haar teveel en verlegen sloeg ze haar ogen neer. Toen herpakte ze zichzelf weer.
"Ik zet je zo thuis af, Lau. Ik weet niet wat er precies scheelt, maar je bent kapot." Ze ging onderweg naar haar auto om de cap alvast op te bergen.
"Uh," deed Laury. Feline draaide zich om.
"Is daar iets mis mee?" vroeg ze aarzelend. Laury keek ongemakkelijk, toen kwam er heel zachtjes een zin uit.
"Ik wil vandaag niet alleen zijn." Feline knikte begrijpend.
"Wat kan ik voor je doen?" vroeg ze toen. Laury beet opnieuw op haar lip.
"Ik wil bij je blijven." Feline voelde een innerlijk conflict opkomen. Ja, zij wou ook graag bij Laury blijven en vond het ook een beter idee als ze niet alleen bleef. Maar aan de andere kant wou ze ook even de tijd en ruimte hebben om haar geest helder te krijgen en de vervolgstappen te bedenken.
"Wil je mee naar stal anders? Dat we vanuit daar kijken wat een goed idee is?" Laury knikte langzaam.
"Oké, dan gaan we dat doen."