Claire blies zachtjes haar adem uit terwijl ze haar hakken dieper naar beneden drukte. De voskleurige ruin vertraagde zijn pas en ging van een ontspannen draf in een ontspannen stap over.
Claire liet de teugels vieren waardoor het dier onder haar zijn hals kon strekken. Ondanks dat haar adem zichtbaar was door wolkjes in de lucht, had Claire het niet koud. Er lag een tevreden glimlach rondom haar lippen en haar wangen waren roodgekleurd. Haar hart pompte nog sneller dan gebruikelijk het bloed rond. Claire voelde zich gelukkig. De bewegingen van het paard onder haar, de geur van leer en paard, het geluid van hoeven die door het zand heen sloften, het geluid van krakend leer... Er was voor Claire geen betere plek op de wereld dan boven op de rug van een paard. Specifiek Uno, het paard waar ze nu op reed. Uno was het laatste cadeautje van haar ouders geweest. Een cadeautje waar ze mogelijk maanden over gezeurd had. Een cadeautje die ze eindelijk had gekregen nadat ze haar zoveelste winstpunt in de wacht gesleept had, nadat haar cijfers op orde geweest waren en ze had laten zien - beter gezegd, jarenlang had laten zien - dat ze de verantwoordelijkheid van het zorgen voor een paard echt wel op zich kon nemen.
Claire had zich voor de komst van Uno jarenlang uit de naad gewerkt voor andere paardeneigenaren. Ze had op een handelsstal gewerkt, had voor een klant van haar vader wat paarden uitgebracht op wedstrijd. Ze was in dat veld een vast gezicht geworden. Maar paarden die komen en gingen, ja. Het gaf veel ervaring maar het was niet alsof ze een band op kon en wilde bouwen met de dieren. De paarden waren op dat moment alleen maar paarden. Uno was haar vriend.
Uitgelaten sloeg ze haar armen om de bezweette hals van de ruin heen. Hij brieste zachtjes.
Voordat een stem iets uit had geroepen had ze Uno zijn teugels al op maat genomen. Uno had iets van buiten gehoord en zijn oren gespitst.
"Deur vrij." Claire stuurde Uno naar het midden en hield halt.
Claire liet de teugels vieren waardoor het dier onder haar zijn hals kon strekken. Ondanks dat haar adem zichtbaar was door wolkjes in de lucht, had Claire het niet koud. Er lag een tevreden glimlach rondom haar lippen en haar wangen waren roodgekleurd. Haar hart pompte nog sneller dan gebruikelijk het bloed rond. Claire voelde zich gelukkig. De bewegingen van het paard onder haar, de geur van leer en paard, het geluid van hoeven die door het zand heen sloften, het geluid van krakend leer... Er was voor Claire geen betere plek op de wereld dan boven op de rug van een paard. Specifiek Uno, het paard waar ze nu op reed. Uno was het laatste cadeautje van haar ouders geweest. Een cadeautje waar ze mogelijk maanden over gezeurd had. Een cadeautje die ze eindelijk had gekregen nadat ze haar zoveelste winstpunt in de wacht gesleept had, nadat haar cijfers op orde geweest waren en ze had laten zien - beter gezegd, jarenlang had laten zien - dat ze de verantwoordelijkheid van het zorgen voor een paard echt wel op zich kon nemen.
Claire had zich voor de komst van Uno jarenlang uit de naad gewerkt voor andere paardeneigenaren. Ze had op een handelsstal gewerkt, had voor een klant van haar vader wat paarden uitgebracht op wedstrijd. Ze was in dat veld een vast gezicht geworden. Maar paarden die komen en gingen, ja. Het gaf veel ervaring maar het was niet alsof ze een band op kon en wilde bouwen met de dieren. De paarden waren op dat moment alleen maar paarden. Uno was haar vriend.
Uitgelaten sloeg ze haar armen om de bezweette hals van de ruin heen. Hij brieste zachtjes.
Voordat een stem iets uit had geroepen had ze Uno zijn teugels al op maat genomen. Uno had iets van buiten gehoord en zijn oren gespitst.
"Deur vrij." Claire stuurde Uno naar het midden en hield halt.