Wandelen, bewegen, dat was wat haar therapeute haar had aangeraden. In beweging blijven, zorgen dat -
Iets met haar hersenen.
Iets.
Het stress centrum zou dan gereset worden.
Iets iets.
Bewegen. Terwijl je geen motivatie had. Geen energie. Geen fut.
Het waren de dringende appjes van Feline geweest. Uiteindelijk was zij de stok achter de deur geworden. Laury leefde al heel erg lang niet meer voor zichzelf maar zocht redenen om weer een dag te overleven. En als ze op een dag echt niet meer wou overleven, stelde ze haar 'niet leven' nog een dagje uit. Want als ze de dag erna nog steeds niet wou leven, kon ze er dan op handelen.
Maar tot nu toe was er na morgen altijd een overmorgen gekomen. En hoewel het niet makkelijk was en het vaker een gevecht was dan dat het soepel ging, wist Laury ook wel dat het uiteindelijk voor iedereen beter was als er een overmorgen kwam.
Dus vandaag wandelde ze. Rondom het meer. En ze had heftig het gevoel dat ze een afslag gemist had of een afslag overgeslagen had, want de ronde was al veel langer dan het beloofde halfuur dat de bordjes aangegeven hadden. Het was niet alsof ze verdwaald was, verdwalen was moeilijk zolang je op de paden bleef. En van de paden afwijken kon, maar het was niet alsof je hier echt kon verdwalen. Althans, dat idee had Laury. En Laury had op sommige momenten het richtingsgevoel van een goudvis. Of slak? Eigenlijk had Laury geen idee welke dieren een slecht richtingsgevoel had. Zij had het in ieder geval niet. Maar zolang ze op de paden bleef en de bordjes bleef volgen zou het vast wel goed komen.
Af en toe trilde haar mobiel en ze moest de neiging weerstaan om haar toestel te openen. Eigenlijk, ei gen lijk moest ze haar telefoon uitzetten zodat ze niet zo afgeleid werd. Advies van haar therapeut (natuurlijk). Maar de gedachte dat het berichtje waarschijnlijk van Feline zou zijn (Feline had beloofd haar positieve vibes te sturen via de app) maakte dat Laury een extra boost kreeg. Ze vond dat ze op een goed tempo vaart maakte. Frustrerend wel dat ze nog geen idee had hoe lang ze onderweg zou zijn. Maar haar therapeute had wel gelijk, haar hoofd leek er wat rustiger op te worden. Half.
Ugh.
- wip, mocht je wel een idee hebben om in te springen ben je altijd welkom c; -
Iets met haar hersenen.
Iets.
Het stress centrum zou dan gereset worden.
Iets iets.
Bewegen. Terwijl je geen motivatie had. Geen energie. Geen fut.
Het waren de dringende appjes van Feline geweest. Uiteindelijk was zij de stok achter de deur geworden. Laury leefde al heel erg lang niet meer voor zichzelf maar zocht redenen om weer een dag te overleven. En als ze op een dag echt niet meer wou overleven, stelde ze haar 'niet leven' nog een dagje uit. Want als ze de dag erna nog steeds niet wou leven, kon ze er dan op handelen.
Maar tot nu toe was er na morgen altijd een overmorgen gekomen. En hoewel het niet makkelijk was en het vaker een gevecht was dan dat het soepel ging, wist Laury ook wel dat het uiteindelijk voor iedereen beter was als er een overmorgen kwam.
Dus vandaag wandelde ze. Rondom het meer. En ze had heftig het gevoel dat ze een afslag gemist had of een afslag overgeslagen had, want de ronde was al veel langer dan het beloofde halfuur dat de bordjes aangegeven hadden. Het was niet alsof ze verdwaald was, verdwalen was moeilijk zolang je op de paden bleef. En van de paden afwijken kon, maar het was niet alsof je hier echt kon verdwalen. Althans, dat idee had Laury. En Laury had op sommige momenten het richtingsgevoel van een goudvis. Of slak? Eigenlijk had Laury geen idee welke dieren een slecht richtingsgevoel had. Zij had het in ieder geval niet. Maar zolang ze op de paden bleef en de bordjes bleef volgen zou het vast wel goed komen.
Af en toe trilde haar mobiel en ze moest de neiging weerstaan om haar toestel te openen. Eigenlijk, ei gen lijk moest ze haar telefoon uitzetten zodat ze niet zo afgeleid werd. Advies van haar therapeut (natuurlijk). Maar de gedachte dat het berichtje waarschijnlijk van Feline zou zijn (Feline had beloofd haar positieve vibes te sturen via de app) maakte dat Laury een extra boost kreeg. Ze vond dat ze op een goed tempo vaart maakte. Frustrerend wel dat ze nog geen idee had hoe lang ze onderweg zou zijn. Maar haar therapeute had wel gelijk, haar hoofd leek er wat rustiger op te worden. Half.
Ugh.
- wip, mocht je wel een idee hebben om in te springen ben je altijd welkom c; -